Snakes On A Plane

Dat Snakes On A Plane zijn titel dankt aan een spelletje "verzin de meest afgrijselijke pitch voor een film" is niet meteen een goed voorteken, maar natuurlijk verdient volgens ons elke film een eerlijke kans. Het was zelfs met flinke goesting dat wij ons in de bioscoopzetel lieten achteruitzakken, want regisseur David R. Ellis en het hele SoaP-team verbergen nergens dat hun filmvehikel gewoon bedoeld is als puur, ongebreideld entertainment. Getuigen daarvan: de titel, een heerlijke b-film affiche en enkele smakelijke taglines ("Sit back. Relax. Enjoy the fright", of nog: "Airline food ain't what you gotta worry about.").

De compleet verwaarloosbare plot draait rond 's werelds coolste mothafucka Samuel L. Jackson, die als FBI agent Flynn de zachtmoedige Sean op een vliegtuig naar LA moet escorteren. Sean is immers de kroongetuige in een moordonderzoek tegen ene Eddie Kim. Omdat een doodgewone aanslag te voorspelbare beelden zou opleveren, smokkelt Kim zo'n 450 slangen aan boord van het vliegtuig. Ziezo, dat is het zo'n beetje wat het verhaal betreft. De eerste dertig minuten van de film worden ook nog vruchteloos gespendeerd aan het introduceren van alle verschillende personages, maar die zijn jammer genoeg uit zo'n goedkoop karton opgetrokken dat een mens al snel gaat hópen dat ze een dodelijke beet oplopen. Want daar is het immers om te doen: een hoopje hulpeloze passagiers, een moordende slangenverzameling, en Jackson ertussen. Koning Samuel versus koning cobra.

"Simplicity works", zo wordt gezegd, en inderdaad: Snakes On A Plane ontpopt zich uiteindelijk tot genadeloos grappig vertier. Afgrijselijke personages sterven steevast een even afgrijselijke dood. De obligate blote borst wordt al gauw aan flarden gebeten, een plassende kerel ziet zijn jongeheer in een slangenmond verdwijnen, wat hem noodzaakt tot de kreet "Bitch, get off my dick!" Wel opvallend dat tijdens de eerste, zo'n twintig minuten durende aanvalsgolf van de slangen hoofdpersonage Sean echt nergens te zien is. Zo'n kanjer van een plothole terwijl er van een plot amper sprake is, faut le faire.

Het spreekt trouwens ook niet bepaald voor de film dat niet alleen de echt als camp bedoelde fragmenten grappig zijn. Ook de schaarse, op het medeleven van de kijker mikkende emo-momenten zijn om je te bescheuren. Lach dus vrolijk in het rond tijdens de laatste adem van Flynn's joviale collega, gier het uit als een volledige trap vol passagiers instort en gniffel ongegeneerd terwijl Flynn en het stewardessje in elkaars ogen verdrinken.

Langs de andere kant ligt het er meestal gewoon zo dik op dat het wel erom gedaan móet zijn. De heldhaftige terugkeer van de doodgewaande copiloot, Jackson die de hele tijd zichzelf staat te parodiëren, de opdringerige aanwezigheid van schuttingstaal en ronde borsten...het wordt allemaal zonder de minste gêne of subtiliteit het scherm opgezwierd, en net dat maakt het hele zootje zo aanstekelijk. Snakes On A Plane is een guilty pleasure om U tegen te zeggen, en heeft alles in zich om ooit een ware culthit te worden.

Mathieu Dams Helemaal (niet) akkoord? Lees de