Estomago

Estomago is een Braziliaanse film die eten centraal stelt, en meer bepaald de sociale voordelen die kunnen samengaan met culinair talent. Een originele invalshoek is dit absoluut, maar jammer genoeg hapert de uitwerking hier en daar. Hierdoor is de film eerder een snel weggeslikt borrelhapje geworden dan een vette vis ? met dank aan Bart De Wever voor de metafoor.

Hoofdpersonage van Estomago is Raimundo Nonato, een eenvoudige jongen die niet bepaald vooraan stond toen de hersens werden uitgedeeld. Gelukkig beschikt hij wel over enige aanleg in de keuken, wat hem toch in staat stelt vorderingen te maken in het leven. We volgen Raimundo doorheen twee parallele verhaallijnen. In de ene weet hij in de gevangenis op te klimmen in de hiërarchie vanwege zijn talent. In de andere krijgt hij de kans zijn kookkunsten te etaleren in een snackbar, waardoor hij de seksuele gunsten wint van de prostituee Iria. Aan u om uit te vissen wat de juiste volgorde is van deze twee verhaallijnen. Is hij onderweg naar de gevangenis, of is hij er net uit terug?

Het verhaal kan in het begin zeker voldoende boeien, maar wordt na verloop van tijd wat saai. Uiteindelijk kan valt de film inhoudelijk wat magertjes uit. Estomago laat ons zien dat ook voor een randfiguur koken een onverwachte mogelijkheid biedt om op de sociale ladder te stijgen. Immers, ook criminelen en prostituees hebben best wel wat over voor een lekkere maaltijd. Dit mag dan weliswaar een leuk gegeven zijn, maar hiermee vul je geen hele film.

De makers hebben dit gelukkig wel in de smiezen, dus via wat zijpaadjes wil de film ons ook wat meer leren over de kunst van het koken. Hierbij komen we echter niet verder dan een paar open deuren intrappen (of zijn wij ondertussen volledig gebrainwasht door de Piet Huysentruyten en Jamie Olivers van deze wereld?). Zo komt bijvoorbeeld aan bod dat elke smakelijke dis begint bij een zorgvuldige selectie van de ingrediënten. Well, duh. Ook worden er wat simpele parallellen getrokken met de kookkunst en de schilderkunst. Bovenop deze minder geslaagde zijsprongetjes komt dan nog dat beide hoofdverhaallijnen uiteindelijk een iets te voorspelbare afwikkeling kennen.

Het is echter lang niet allemaal kommer en kwel. Aan de positieve kant dient opgemerkt te worden dat de film baadt in een erg leuk groezelig sfeertje (ook in smerige keukens kan je blijkbaar lekker koken), en ook het camerawerk is best genietbaar. Verder valt op de acteerprestaties eveneens weinig aan te merken.

Estomago is dus een aardig filmpje, dat zijn potentieel echter niet volledig vervult. Ondanks dat de film aangenaam is om naar te kijken, blijft het verhaal net iets te simplistisch. Om nogmaals met een eetmetafoor op de proppen komen: wij bleven enigszins op onze honger zitten.

Simon Smessaert Helemaal (niet) akkoord? Lees de