Sagan

Genre: Drama | Duur: 1u57 | Release: 16 Juli 2008 | Land: Frankrijk | Regie: Diane Kurys | Cast: Pierre Palmade, Sylvie Testud

Als de naam Françoise Sagan niet direct een belletje doet rinkelen (ook wij gingen ten rade bij onze goede vriend Wikipedia) moet u zichzelf misschien maar eens een der dagen richting cinema begeven om er de biopic Sagan mee te pikken. Als u echter hoopt er uw problemen en de Belgische zomer mee weg te kunnen lachen blijft u misschien beter voor de buis naar de altijd leuke herhalingen van FC de Kampioenen kijken want vrolijk word je allerminst van Sagan.

Françoise Sagan (een rol van Sylvie Testud) werd in 1954, op achttienjarig leeftijd, naar het literaire sterrendom gekatapulteerd toen haar debuutroman Bonjour Tristesse gepubliceerd werd. Een nieuwe wereld ging voor haar open; slimme vrienden, snelle wagens, gokken, een groot landhuis en bergen geld om dit nieuwe leven te kopen. Het eerste halfuur doorheen het succes en de jazz is een aangename rit en hoewel we dergelijke rise to fame-momenten al feller en flitsender hebben gezien in bijvoorbeeld The Aviator, werkt het als goede inleiding in het excentrieke personage van Françoise Sagan. Wanneer het verhaal donkerder wordt en regisseur Diane Kurys dieper in het personage van Sagan probeert te kijken, tekenen zich echter de eerste duistere wolken af boven de film.

Het grootste probleem is dat doorheen de gehele prent onze sympathie voor Mevrouw Sagan maar op een laag pitje bleef branden. Of ze nu in een coma belandt, haar vader verliest of aan de drugs geraakt, nooit is er de psychologische diepgang die zo'n excentriek karakter nodig heeft en de durf om dit verhaal verder te brengen dan puur feitelijk. De Howard Hughes van Scorcese was bij momenten ook een vreemd en arrogant kereltje maar wel eentje waar je stiekem verliefd op kon worden.

Ook Sylvie Testud (Stupeur et Tremblements) wist ons niet helemaal te overtuigen. Ondanks dat ze bij momenten sterk staat te acteren, lijkt ze haar personage enkel aan de oppervlakte te raken, neemt ze Sagans gewoontes en tics over maar vindt nooit de ruimte om ons echt te raken. Het inkorten van de film van 180 naar 120 minuten ? het geheel was voor het kleine scherm bedoeld ? zou daarin een rol kunnen spelen, maar feit blijft dat hoe dieper Françoise Sagan in drugs en eenzaamheid wegzakt, des te dieper wij hetzelfde deden in onze stoel.

Uiteindelijk gaat Sagan een beetje ten onder aan de typische biopic kwaal; teveel feitjes, te weinig hart. Hadden we graag wat meer van Sagan, de schrijfster gezien dan van Sagan, de mens. Hadden we vooral graag enkele mooie zinnen uit haar werk gehoord die ons misschien wel aan zouden zetten tot het ter hand nemen van een van haar boeken.