Rien à déclarer

Met Rien à déclarer zet comédien/regisseur Dany Boon na het gesmaakte Bienvenue chez les Ch’tis opnieuw in op onbegrip tussen verschillende bevolkingsgroepen. Het resultaat is echter een pak minder: het verhaal heeft iets te weinig om het lijf, en de humor is een stuk minder subtiel. Desondanks blijft Rien à déclarer wel best een ontspannend filmpje.

De setting is deze keer de Frans-Belgische grens, waar beide douanekorpsen met het sluiten van de Europese grensposten het einde van hun gezapig bestaan zien naderen. Er zal een nieuwe mobiele Frans-Belgische (of is het nu Belgisch-Franse?) eenheid moeten worden opgericht, en daar wringt hem het schoentje. De Belgische douanier Ruben Vandevoorde (Benoit Poelvoorde) is immers niet alleen bijzonder overijverig, hij is bovenal notoir Francofoob. Zijn Franse partner wordt Mathias Ducatel (Dany Boon), die moet proberen om Vandevoorde te lijmen omdat hij in het geheim een affaire heeft met diens zus. Dat dit resulteert in brokken kan u wel raden.

Rien à déclarer is – nog stukken meer dan zijn voorganger – een typisch Franse komedie met overduidelijke referenties naar het werk van Louis De Funès. De personages zijn allen uiterst karikaturaal, en het verhaal is enkel een mager kapstokje om de ene koldersituatie op de andere te laten volgen – waarbij er zwaar wordt geleund op het smoelenwerk van Poelvoorde. Dit levert weliswaar enkele leuke momenten op (de spelling van ‘ambulance’, het autootje van de mobiele brigade, het Belgische accent,...), maar de echt goede grappen zijn aan de schaarse kant en af en toe komt het spook der herhaling opduiken.

Desalniettemin vormen Boon en Poelvoorde een goed duo en straalt de film een leuk nostalgisch sfeertje uit. Ondanks zijn tekortkomingen blijft deze Franse komedie uiteindelijk stukken genietbaarder dan het gros van zijn tegenhangers uit Hollywood. Een topfilm moet u niet verwachten, maar een leuke avondvulling heeft u er wel mee.

Simon Smessaert Helemaal (niet) akkoord? Lees de