After Earth

M. Night Shyamalan's positie in de filmindrustrie is die mate verzwakt dat zijn naam zelfs uit de promotiecampagne van After Earth geweerd werd. Veeleer werd de nadruk gelegd op de rol van Will Smith in dit science-fictionproject. De superster bedacht zelf het verhaal en creëerde zo de kans voor zijn 14-jarige zoon Jaden om na The Karate Kid opnieuw een hoofdrol te spelen in een grote film. Het ijdelheidsproject van de familie Smith - Will en echtgenote Jada fungeren ook nog eens als producers - is een koel en wat routineus overlevingsavontuur geworden dat een aantal ouderwetse waarden in ere tracht te herstellen.

Jaden speelt Kitai, een krijger in opleiding die samen met zijn vader een crash op Aarde overleeft. We bevinden ons echter in de toekomst. Onze planeet is onbewoonbaar verklaard en is levensgevaarlijk voor de mens. Kitai's vader is zwaargewond en dus is het aan de jonge snaak om op een voor hem onbekende planeet een haast onmogelijke missie te volbrengen.

Smith en scenaristen Shyamalan en Garry Whitta grijpen met dit relaas terug naar een oergegeven: jongen wordt man, strijdend met de natuur. Je ziet Will Smith bloedernstig opgaan in dit ouderwets gedoe waarbij benadrukt wordt hoe belangrijk gehoorzaamheid en discipline zijn voor de karaktervorming van een kind. Toch schuwt de film onverschrokken heroïsme of op hol slaand testosteron. Angst en gevaar bied je blijkbaar best het hoofd met je geest - fear is a choice, weet je wel. Gelukkig blijft ook verder spiritueel gekakel achterwege en mag Kitai zelfs verrassend genoeg huilend de broekschijter uithangen, om na zijn avontuur zelfs bedremmeld te verklaren dat hij het wel gehad heeft nu. Een best verfrissend alternatief voor de machovisie waarbij elke levensles ons sterker moet maken.

Shyamalan's bijdrage lijkt eerder beperkt. Onze favoriete verteller van kampvuurverhalen weet nu en dan behoorlijk wat spanning op te roepen door een overdachte beeldvoering. Het isolement waarin Kitai zich bevindt, gecombineerd met een dreigende omgeving vol onbekende gevaren, bezorgen de bereidwillige kijker best wat rillingen.

After Earth bereikt echter zonder veel omwegen zijn voorspelbare einde en blijkt niet meer dan een oppervlakkig, wat zielloos schouwspel geweest. Het mechanische van zowel de vormgeving van deze prent - tjokvol CGI - als de klassiek geconstrueerde plot, verhinderen een echte beleving en doen eerder aan een degelijk videogame denken dan aan grote cinema. Shyamalan verliest er gelukkig niet nog meer krediet mee, de Smiths etaleren voldoende charisma om hen die sérieux te vergeven en in feite verveel je je geen moment, maar echt memorabel kun je deze samenwerking ook weer niet noemen.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de