This Is the End

Het verzamelde komisch talent in This Is the End zou doen vermoeden dat we hier te maken hebben met een kleine twee uur ten top gedreven hilariteit, maar dat valt dan toch een klein beetje tegen. Wat in de VS de komedie van het jaar genoemd werd is op zijn best eigenlijk niet meer dan een genietbare brok onzin met heel wat leuke momenten.

Seth Rogen, James Franco en een handvol andere bekende en minder bekende komische acteurs spelen een versie van zichzelf, als gasten op een feestje in de Hollywoodvilla van Franco. Michael Cera staat er coke te snuiven, Rihanna wordt in de billlen geknepen, Jason Segel vertelt flauwe moppen. Aangenaam zelf-parodiërend en daarbij de (fictieve?) relatie tussen de al dan niet bevriende sterren verkennend, lijken de gebeurtenissen zich deels al improviserend af te spelen. Tot de apocalyps aanvangt. Binnen de kortste keren staan de Hollywood Hills in lichterlaaie, gaan mensen de lucht in of verdwijnen ze in immense kraters. Paniek, rampspoed, helse taferelen: dit is het einde van de wereld.

Een groep feestgangers weet zich schuil te houden in de villa, waar ze bakkeleien over de verdeling van het water, een Milky Way, masturberen, Emma Watson en elkaar. Want hoe gruwelijk het er buiten ook aan toe gaat, het apocalypsscenario is eigenlijk vooral een excuus om in te zoomen op de dynamiek tussen de vrienden. De acteurs zetten zichzelf daarbij schaamteloos te kakken en verwijzen zonder schroom naar de minder fraaie kantjes van hun imago en de schandvlekken op hun cv's. Dat levert hier en daar een fijne grap of leuke spitsvondigheid op, maar van een echte plot is al snel nog amper sprake.

Meer zelfs, de film verliest op den duur alle samenhang en krijgt de allure van een serie sketches. Echt sterke cinema kun je zoiets niet noemen, ook al verveel je je geen moment. De prent is verder ook bijzonder slordig en gehaast in beeld gezet. Zo gaat een leuke cameo van Paul Rudd verloren omdat de camera hem gewoonweg niet weet te vatten. Seth Rogen en Evan Goldberg debuteren met deze film als regisseur, maar hadden wat professionele ondersteuning kunnen gebruiken.

Hier en daar grappig en spitsvondig, maar ook onsamenhangend en slordig gemaakt

Bij zijn uitzinnige finale, waarbij de comeback van een ooit erg populaire boysband voor een knallend feestje zorgt, blijkt This Is the End in essentie over vriendschap te gaan en zelfs enigszins over de goedheid van de mens - James Franco's poging om naar de hemel te mogen is erg lollig. Enkele protagonisten blijken er alweer charmant van af te komen, net als de film in zijn geheel. Maar meer dan wat vermaak is dit ook weer niet.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de