Vlaanderens nieuwste film heet De Laatste Zomer. Wanneer tijdens de warme vakantiemaanden niet enkel het kwik, maar ook het hormoongehalte van vier vrienden de hoogte in schiet, komt er verandering in hun verveling. Wij spraken met Robrecht Vanden Thoren, die heavy metal-vriend Tim vertolkt, over film en toneel, over vriendschap en bijgetekende papegaaien. Robrecht, hoe gaat het met de acteur in Vlaanderen? Is het niet lastig aan werk te geraken in zo'n kleine regio? Er zijn alvast meer projecten dan de mensen denken: er zijn veel kleine gezelschappen en groepjes die toch subsidie trekken. Ik begin eigenlijk nu pas de acteurswereld in België te kennen ? ik heb vier jaar in Nederland gestudeerd. Maar het gaat goed met de acteur in Vlaanderen! Er wordt alleszins aanzienlijk meer gedraaid dan vroeger: Ex-drummer, Dagen zonder lief en de Fait Divers-reeks. Ikzelf heb tot nu toe het meest in Nederland gewerkt en deze zomer moet ik er nog twee hernemingen spelen, maar daarna zou ik het liefst in België werken: niet enkel omwille van de afstand, maar ook gewoon omdat ik even genoeg heb van Nederland. En wat brengt de toekomst voor jou in België? Eind 2006 ben ik in contact gekomen met Arne Sierens (toneelmaker en scenarist van Dagen zonder lief) en samen met Titus De Vooght (acteur uit onder andere Steve+Sky) zijn we beginnen improviseren en schrijven. Volgend jaar in maart werken we daaraan verder en in april staat de release van het toneelstuk gepland. In film heb ik momenteel geen plannen. Op welke manier is toneel maken anders dan film? Ik begin nu te ontdekken dat ik ook wel iets echt kan maken via film, want ik heb lang last gehad van de fake omstandigheden in film, zoals een camera op tien centimeter van je gezicht of ?actie? en ?cut?. In film kan je niet opbouwen. In theater moet je zelf steeds opnieuw een wereldje creëren, anderhalf uur lang. En dat maakt theater eigenlijk zwaarder. Het fijne aan samenwerken met Joost Wijnant [de regisseur van De laatste zomer] was dat we met de vier hoofdacteurs de gemeenschappelijke scènes ook samen mochten spelen. De meeste filmmakers splitsen de scènes op in shots om pellicule te sparen. Joost daarentegen liet ons soms 3 minuten doorlopend spelen. In film ben je natuurlijk wel meer onderhevig aan toeval, zoals een overvliegende duif tijdens een opname. Refereer je naar dat poëtischs shot in De Laatste Zomer, waarin een of andere grote vogel overvliegt? Wij gokten op een toevallige reiger. (verrast) Ah, jij hebt dat geloofd? Nee, dat was erbij getekend. Ik vond dat beeld erg gênant, want ik geloofde het compleet niet. Maar het is goed dat jij dat geloofde. Het was eigenlijk de papegaai (van een van de personages), die doorheen de film een symbool was voor gevangenschap versus vrijheid. Om het even over de film te hebben: wij vonden hem leuk, maar waren ook van mening dat hij wat persoonlijkheid, wat ziel miste. Wat vind jij daarvan? Joost had alvast maar zes maanden om een langspeelfilm te schrijven en een hele productie voor te bereiden. Of je nu veel ervaring hebt of weinig, dat is te weinig tijd. Maar ik ben het er niet helemaal mee eens. De dynamiek tussen de jongens en de traagheid, de verveling vind ik wel heel herkenbaar. Het is niet zomaar een afdruk, maar heeft ook een ziel. Al vergelijk ik niet graag, maar iemand als Arne Sierens is geen leek: hij creëert inderdaad een bepaalde taal, bijvoorbeeld in Dagen zonder lief. Ik heb zelfs mijn thesis over hem gemaakt. En voor jou als acteur, in welke mate kan je een eigen taal bovenop een scenario creëren? Joost heeft ons veel vrijheid gegeven. We hebben veel gerepeteerd, en hij liet toe dat we bepaalde scènes qua taal naar ons toe trokken. We konden zinnetjes of reacties aanpassen, niet enkel om grappig te zijn, maar ook soms om een gevoeligheid aan te wijzen. We zochten samen naar de beste manier om de scène zo scherp mogelijk te maken. We hadden daar tijd voor omdat er nog enkele acteurs moesten gezocht worden (de film is gebaseerd op de gelijknamige kortfilm, maar niet alle acteurs zijn dezelfde), zoals Freek Pieters (Roel) en Laura Verlinden (Sandrine). Waarom de verandering van cast? En hoe vielen de nieuwe acteurs mee? Voor de verandering ken ik de reden niet. Maar we zochten iemand die voor een interessante dynamiek in de groep zou zorgen. Het moest klikken, dat vond Joost belangrijk en dat zie je in de film, denk ik. Niet dat we nu de beste vrienden zijn, maar we hadden wel een goed contact. In hoeverre is dat nodig om een goede dynamiek op het scherm te leveren? Of specifieker: hoeveel put jij als acteur uit jezelf om een personage te creëren? Wel, de eerste veertien draaidagen van de film speelde ik nog ?s avonds Woyzeck in Nederland en dat was eigenlijk waanzin: een hele dag in het kostuum van mijn personage uit De Laatste Zomer, en dan na twee uren rijden een voorstelling doen van tweeënhalf uur, waarin je iemand totaal anders bent. Dat is echt raar. Ik wil alleszins dat mijn acteren ergens op gebaseerd is. Ik vind het belangrijk dat je research doet en een eigen woordenschat voor je personage hebt. Voor De Laatste Zomer was dat minder moeilijk, omdat we allemaal ooit 17 waren en wel es een grote mond hebben opgezet. Ik vond het wijs dat mensen mij na de film zeiden dat ze mij bijna niet herkend hadden. Ook de make-up, de haarsnit en het kostuum hebben mij iemand gemaakt die ik niet ben en daar ben ik blij om. Maar je moet in ieder geval een binding hebben, al moet er nu ook niet teveel geluld worden over ?hoe gaan we dit nu doen?? of ?wat is nu echt??. Op een bepaald moment moet je het gewoon doen. Welke eigenschappen van Tim, jouw personage, heb je meegenomen uit de kortfilm? Tims meest opvallende eigenschap is zijn ontzettend groot egoïsme: als hij iets wil, moet de rest zonder vragen volgen. Hij is ook iemand die echt weg wil. Ik herken het gevoel: aan die leeftijd zijn de zomers enerzijds geweldig, maar kunnen ze anderzijds ook voor verveling zorgen. Je bent nog te jong om te doen wat je echt wil doen, maar tegelijk heb je wel de nood om iets te doen. En uiteindelijk doe je allemaal foute dingen, zoals blowen. Ja, ik herken het wel. Hoe ziet jouw personage er binnen 10 jaar uit? Wat is hij aan het doen? (lacht) Tim binnen 10 jaar? Ik denk dat hij een zeer brave man is. Als ik tegenwoordig de coole gasten van vroeger tegenkom, blijken dat bijna altijd gewone, brave, ik-heb-ook-een-job-gezocht-om-mijn-huur-te-betalen-mensen te zijn. De 32-jarigen van nu zijn de 16-jarige, ruige heavy metal-guys, waar ik als 12-jarig gastje naar opkeek. En het zijn vaak de mensen van wie je het niet had verwacht, die vreemdere keuzes hebben gemaakt in hun leven. En wat met de toekomst van de andere personages? Goh, moeilijk te zeggen. Bart is een homo die het nooit zal te weten komen, of nooit zal toegeven, tot hij misschien in het jaar 2015 zijn vrouw en kinderen achterlaat. Zullen de vier jongens vrienden blijven? Zo?n soort hechte vrienden, die laten elkaar op een bepaald moment toch even los, denk ik. Omdat ze op een bepaald moment andere keuzes maken. Als ze dat niet doen, zijn ze alvast wat verloren in zo?n klein dorp. Waarschijnlijk komen ze dan wel weer samen, later. Mensen die je tussen je 12 en 18 als vrienden hebt gekozen, dat blijft. Maar in welke mate is hun vriendschap gekozen en in welke mate een kwestie van geen alternatief te hebben? Vroeger was er inderdaad een groter noodlot qua vrienden, mensen die met elkaar moesten overeenkomen. De computerspelletjes waren minder tof dan nu en er waren nog geen GSM?s. Wie je ging bezoeken, hing af van wie er thuis was. Al kon je uiteraard kiezen bij wie je eerst aanbelde. Mooie tijden. Bedankt voor het interview. Bert Lesaffer