K.U.T TOP 2008: Wat zijn de beste films van 2008?
Wie had een jaar geleden kunnen denken dat het filmjaar 2008 ons zo vaak zou weten te verrassen? Had u voorspeld dat de nieuwe film van de Wachowski-broertjes een sof zou zijn, die zelfs onze bioscopen niet eens haalde? Dat Spielberg het zou verknallen met zijn vierde Indiana Jones? Dat De Niro en Pacino niet nog een keer voor vuurwerk konden zorgen? Dat Cameron Diaz en Ashton Kutcher samen geen meesterwerk zouden creëren?
 Loft klokte uiteindelijk af op 885.006 bezoekers en 6.059.934 euro boxoffice |
En wat te denken van de na honderd jaar eindelijk gewijzigde top 3 van meest succesvolle Vlaamse films? Loft wist onlangs het Stijn-Coninx-triumviraat te doorbreken door meer bezoeker te lokken dan Daens destijds deed. En wie verklaart het - wereldwijde, mogen we zelfs zeggen- succes van Aanrijding in Moscou? Dat de broertjes Coen met niet een maar zelfs met twee grandioze films op de proppen kwamen, kan een filmjaar eigenlijk al niet meer stuk krijgen. Voeg er een indringende oliestrijd, een sober leerkrachtenrelaas, een als immer ijzerterke Dardenne en nog een robot en een vleermuisheld aan toe, en 2008 is een vrij indrukwekkende filmjaar. Na dagenlang zwoegen, overleggen, twijfelen, overtuigen en toegeven, wist uw K.U.T-redactie 10 films uit te kiezen die het filmjaar 2008 bepaald hebben. Atonement, Juno, Lust, Caution, Australia, Hunger en Il y a longtemps que je t?aime hebben we met spijt in het hart niet kunnen vereren met een vermelding, maar genietbaar filmvoer genoeg natuurlijk.
| 10. Once Twee onbekende acteurs, een budget van twee keer niets en een even eenvoudig als romantisch gegeven, was al wat nodig was om magie op het witte doek te toveren. Deze sprankelende en pure Ierse prent laat uw hart een paar keer wentelen van ontroering en u nog dagenlang op wolkjes lopen terwijl het met een Oscar beloonde liedje Falling Slowly al die tijd rondjes van blijdschap loopt in uw hersenpan. |  |
| 9. Before the Devil Knows You?re Dead Het is eigenlijk ongelooflijk: 83 is regisseur Sidney Lumet en toch weet de maker van een groot aantal klassiekers nog uit te pakken met een virtuoos gefilmde en ijzingwekkende dramatische thriller met een ingenieuze narratieve structuur. Dit is pas filmmaken. Deze intense karakterstudie haalt zijn personages binnenstebuiten en ontwikkelt zich zo tot een tragische moraliteitsfabel. Indrukwekkend acteerwerk van een uitmuntende cast vervolledigt het plaatje. |  |
| 8. Into the Wild Sean Penn blijft een meer dan interessante filmmaker, die met deze even bezinnende als confronterende film beslist zijn sterkste aflevert. Centraal staat een bewonderenswaardig personage, wiens zoektocht naar zichzelf de kijker niet meer loslaat. Indrukwekkende natuurbeelden en een geweldige cast staan ten dienste van deze meeslepende, fascinerende film. Eddie Vedders soundtrack is de kers op de taart. |  |
| 7. WALL-E Pixars Ratatouille wist vorig jaar net onze top 10 niet te halen, de instant klassieker Wall-E slaagt er wel in het grootste deel van onze redactie te charmeren. Niet alleen is de animatie alweer van een onovertrefbaar niveau, de capriolen van de onweerstaanbare robot worden in zo?n aandoenlijk en triomfantelijk verhaal gekaderd dat Wall-E zich voor eeuwig en altijd in uw hart weet te nestelen. |  |
| 6. Le Silence de Lorna Terwijl Jan Verheyen en Nic Balthazar met op zijn best aanvaardbare films de hele wereld veroveren -althans die indruk krijgen we- zijn het eigenlijk enkel en alleen de broers Dardenne die België als filmland nog enige rol van betekenis laten spelen. Met Le Silence de Lorna werden de heren reeds voor de vierde keer op negen jaar tijd genomineerd voor een Gouden Palm. Dit bescheiden meesterwerk biedt ook dit keer weer sociaal realisme van het allerhoogste niveau. Iets minder zwaar op de hand, maar even intens en authentiek als gewoonlijk, is dit eens te meer grote klasse. |  |
| 5. The Darjeeling Limited Wellicht de meest onderschatte en minst bekende film uit dit lijstje. Nochtans slaagt Wes Anderson er na onder andere The Royal Tenenbaums en The Life Aquatic er weer moeiteloos in ons mee te slepen in zijn geheel aparte universum waar de personages, even nerdy als cool, op zoek zijn naar essentie. The Darjeeling Limited zwicht net niet onder een uitgekiend production design, maar is vooral onovertrefbaar in het combineren van levenspijn en onzin. Op het randje van het geniale, deze even oogstrelende als hartverwarmende film. |  |
| 4. The Dark Knight Slechts hoogst uitzonderlijk kun je van een blockbuster ook zeggen dat het echt en oprecht een goede film is. Dat hoeft enerzijds niet te verbazen -Nolan is een topregisseur- maar anderzijds vallen de actieprenten/comicverfilmingen met een aanvaardbare psychologische uitwerking op één hand te tellen. The Dark Knight kropt zich na een obligaat uurtje actie en spanning op tot een steeds duister wordende bol energie, waarin Batman het met zichzelf én zijn meest gestoorde vijand ooit moet uitvechten. Vakmanschap ten top en natuurlijk een onvergetelijk afscheid van Heath Ledger. |  |
| 3. Entre les Murs Het leven zoals het is: onderwijs. Toch is dit veelzeggende Franse drama niet zomaar een registratie van het leerproces, maar een beschouwing van het leven zelve. Klinkt zwaar op de hand, maar dit uitermate bekijkbaar stukje humanisme beklijft in al zijn authenticiteit. Het spontane acteerwerk van een cast vol onbekende non-acteurs, werkt innemend. Betekenisvol zonder opdringerig te zijn, is dit een film om te koesteren. |  |
| 2. No Country for Old Men Een van de meest bekroonde en bejubelde films van het voorbije jaar, een film dus ook waar je niet omheen kan. De broertjes Coen trekken alle registers open voor de ultieme noodlotsthriller en leveren maar meteen een kijkstuk van jewelste af. Doorheen deze gitzwarte, verrassend spannende deconstructie van de misdaadthriller sluimert een perfect afgemeten dosis ironie, gekruid met een snuif maatschappijkritiek en een korrel nostalgie. Het geheel is doortrokken van een tragische ondertoon: geen van de bizarre personages zal aan zijn lot ontkomen. Bloedvergieten op zijn stijlvolst, een film die je omver blaast. |  |
Na pareltjes als Boogie Nights, Magnolia en Punch-Drunk Love bewijst Paul Thomas Anderson nu pas echt waarom hij zo lang ?veelbelovend? werd genoemd. In groot contrast met zijn eerdere bitterzoete drama?s, staat deze There Will Be Blood, een magistraal anti-epos dat druipt van olie en klasse en zo op meesterlijke wijze de fundamenten van de Amerikaanse samenleving (zijnde religie en kapitalisme) ondergraaft. Het cinematografisch vernuft waarmee de groteske, inktzwarte confrontatie tussen de twee waanzinnige personages wordt uitgebeeld, toont aan dat Anderson een van de allerbeste regisseurs van zijn én de volgende generatie is. De zinderende vertolkingen van Paul Dano en Daniel Day-Lewis doen de film opgloeien zodat het schouwspel als een brandende meteoriet op de murw geslagen kijker afraast. Maar elke filmfan heeft het voorbije jaar ook weer zijn portie gruwel gehad. Waar hebben wij (en u vast ook) zich in 2008 bijzonder geërgerd? Parodieën De makers van Disaster Movie en Meet the Spartans hanteren een bewonderenswaardig uitgangspunt -het te kakken zetten van zichzelf veel te ernstig nemende Hollywoodproducties- maar missen wel het talent en het budget om dit op een aanvaardbaar niveau of met enige stijl uit te voeren. De trailers bevatten bovendien de beste grappen, bespaar u dus een ticket. 10.000 BC sloeg eigenlijk alles. Maar was dat wel een parodie? Komedies En daarmee bedoelen we dan: Amerikaanse, infantiele, ongeïnspireerde, zoutloze en dus volstrekt overbodige komedies, zoals we dit jaar ondermeer Get Smart, What Happens in Vegas, The Love Guru, My Best Friend?s Girl en You Don?t Mess with the Zohan te verteren kregen. Tijdverlies van formaat dat zijn publiek niet ernstig neemt, maar hun portemonnee wel. Helemaal tenenkrommend wordt het wanneer die film ook nog een Essentie/Levensles/Moraal wil bieden. Dat het ook anders kan bewezen Juno en Forgetting Sarah Marshall. Arrogantie Filmmakers die denken dat ze alles aankunnen en dan genadeloos op hun bek gaan: ook in 2008 werden we er niet van gespaard. Sylvester Stallone dacht zijn comeback te maken met het bespottelijke John Rambo. M. Night Shyamalan dacht echt dat we zijn onzin zouden blijven slikken, maar The Happening moesten we niet. Mark Wahlberg zag zichzelf als actieheld in Max Payne, met bedroevend resultaat. Brendan Fraser worstelt zich zonder een spoortje ironie door het belachelijke The Mummy 3 en denkt dat er werkelijk een publiek voor bestaat. De Grote K.U.T- prijs voor te zelfverzekerde megalomaan gaat echter naar Steven Spielberg, wiens Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull de grootste ontgoocheling van het jaar werd. Een zielloos, potsierlijk en van opwinding verstoken klucht. Wijvenfilms Als er al zoiets als een ?vrouwenfilm? zou bestaan, dan viel er in het bijzonder dit jaar niet meer aan de ?wijvenfilm? te ontsnappen: het soort melige, zeemzoeterige en vaak heel onnozele draken dat volgens compleet achterhaalde marketingstrategieën appelleert aan de oppervlakkige emoties van de stereotiepe doorsnee vrouw. Helen Hunt speelde bijvoorbeeld al haar truttigheid uit in Then She Found Me en Hilary Swank mocht hersenloos romantisch wezen in de inhoudloze verfilming van de bestseller P.S. I Love You. Ook de dames van Sex and the City stelden teleur: de film had te weinig ballen. Maar het ergste waar de prulfabriek Hollywood de wijven (en bij uitbreiding ook gewoon alle filmkijkers) dit jaar mee teisterde, was wel Mamma Mia! Begrijp ons goed, een Abba-deuntje nu en dan en een scheut meligheid slaan wij ook niet af. Een zingende Meryl Streep is zelfs aanvaardbaar, als er verdovende middelen mogen gehanteerd worden. Maar dit was te veel, te lelijk, te luid, te smakeloos en te leeg. Het wereldwijde succes van de film verzwakt onze argumentatie uiteraard, maar K.U.T volhardt. En ook in 2009 trachten wij u de weg te wijzen in het wisselvallige filmlandschap. Lees ook: de top 2008 van de lezer.