Les héritiers

Films die zich in onderwijsmilieus afspelen, teren vaak op clichés en vertellen ons dikwijls hetzelfde verhaal. Omdat ze herkenbaar zijn, over inspirerende, onbaatzuchtige figuren handelen of gewoonweg nogal snel het sentiment opzoeken, weten ze ons echter ook snel te raken. Les héritiers zal zich volledig in die beschrijving kunnen vinden, maar het zal u ook bijzonder weinig moeite kosten hier een ontroerende en hartverwarmende film in te zien die als ode aan de inzet en het optimisme van leerkrachten mag gelden en tegelijk uw hoop op een betere wereld een héél klein beetje in stand houdt.

De enthousiaste mevrouw Gueguen staat voor een klas met probleemjongeren. Toch waagt ze zich met hen aan een geschiedenisproject rond de holocaust. Niet alleen slaagt ze er in de jongeren bij deze zware materie te betrekken en hen zich te laten relateren tot de gedeporteerde en in concentratiekampen opgesloten jongeren van toen, ze weet ook hun harde pantsers te doorbreken en van haar klas een harmonieus geheel te maken.

Debuterende cineaste Mention-Schaar doet een grote inspanning om haar film geloofwaardig en realistisch te houden. De indrukwekkende naturel van de jonge acteurs helpt om de film op zijn beste momenten even intrigerend te maken als het pareltje Entre Les Murs. De camera maakt slimme observaties en de film kent een meeslepende opbouw. Terwijl het lot van de jongeren stilaan onder je huid gaat kruipen, forceert de nochtans subtiel aanwezig muziek toch enig sentiment. Het doorzettingsvermogen van Mevrouw Gueguen, de échte getuigenis van een overlevende van de concentratiekampen, het effect van de ijskoude gebeurtenissen op de karakters en de groep, waren nochtans al ruim voldoende om je als kijker tot op het bot te raken.

Les héritiers schets een pijnlijk, maar realistisch beeld van de schoolgaande jeugd, of het nu in Frankrijk is of bij ons, maar weigert pessimistisch te zijn en wil zo ons hoopvol stemmen tegenover die bonte bevolking die we vormen, ons nogmaals te laten inzien dat iedereen kansen moet krijgen en elke mens zichzelf kan overtreffen. Dit nadrukkelijk humanistische uitgangspunt is bijzonder effectief en vraagt mogelijk om een zakdoek. Toch is er amper sprake van manipulaties. Wie zelf in het onderwijs staat, wéét dat het idealisme van leerkrachten zowat het voornaamste fundament is en vertrouwen stellen in jongeren, effect kan hebben. Vanuit die opvatting een relaas brengen dat de onderwijzer als een rotsblok laat fungeren in een woelige groep drenkelingen, is geen eer te veel. Daarnaast benadrukt de film het belang van geschiedenislessen, en in het bijzonder de aandacht voor de fouten uit het verleden. En zo is de film meteen ook brandend actueel.

Een ontroerende en hartverwarmende film die als ode aan de inzet en het optimisme van leerkrachten mag gelden

Uiteraard is er sprake van enige rooskleurigheid in dit op feiten gebaseerde verhaal. Toch durven de makers zaken bij naam te noemen - niet alle jongeren zijn bijvoorbeeld bereid te participeren - en wordt de film door een ontegensprekelijke oprechtheid gekenmerkt. Met de onovertrefbare Ariane Ascaride in de hoofdrol, krijg je dan ook een emotionele uppercut van een film te verwerken.

Pedagogisch verantwoorde, maatschappelijk zinvolle films zijn niet hip. Maar Les héritiers is zo'n film waarbij je je meteen een heel aantal beleidsmakers kunt voorstellen die dit simpelweg eens zouden moeten zien.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de