Hollywood aan de Schelde

Genre: Documentaire | Duur: 1u59 | 2018 | Release: 28 December 2018 | Land: België | Regie: Robbe De Hert | Cast:

Het is sinds 2000 geleden dat Robbe De Hert - intussen 76 - nog een film gemaakt heeft. Fysieke en financiële beperkingen hebben de activiteiten van de gerespecteerde filmmaker geremd en zijn bekendheid leek slechts nog gebaseerd te worden op occassionel gemopper in de media. Toch bleef de man achter o.a. De Witte van Sichem, Blueberry Hill en Lijmen/Het Been hopen zijn droomproject ooit gerealiseerd te krijgen en dankzij crowdfunding heeft Hollywood aan de Schelde na jarenlang aanslepen eindelijk een einddoel bereikt. De geschiedenis van de Vlaamse film, in een notendop, maar met veel bezieling en kennis van zaken verteld. 

Deze documentaire kijkt op klassieke wijze terug op de lange en grillige weg die de Vlaamse cinema heeft afgelegd sinds de eerste Vlaamse productie in de jaren '30. Misschien dat het de makers mooi uitkomt dat enkele Vlamingen momenteel in Hollywood aan het doorbreken zijn, waardoor deze terugblik bij dat gegeven een eindpunt vindt. De twee uur daartussen zijn niet alleen bijzonder informatief en doorspekt met getuigenissen van relevante figuren, ze vormen ook een heel passend en terecht eerbetoon aan iedereen die in de loop der jaren heeft bijgedragen aan de filmkunst. Finaal zorgt Hollywood aan de Schelde er zonder veel pretentie of dikdoenerij zelfs voor dat we met zekere trots de realisaties van weleer aanschouwen en op de koop toe heel wat van de producties die aan bod komen maar al te graag eens op een groot scherm zouden aanschouwen.

De Hert moet het niet makkeijk gehad hebben structuur aan te brengen in een geschiedenis vol tendenzen, bewegingen en activiteiten (of net het gebrek er aan) in het Vlaamse filmlandschap, en daarnaast ook nog eens een representatieve reeks fragmenten te selecteren. Toch lijkt Hollywood aan de Schelde grondigheid en volledigheid na te streven, en in zekere mate weet de prent in die ambitie te slagen. Natuurlijk kun je bepaalde keuzes betwisten - Adil El Arbi en Bilall Fallah een prominentere rol geven dan pakweg Fien Troch en hun toekomst interessanter vinden dan wat pakweg Robin Pront of Bas Devos nog zullen betekenen, lijkt net iets te kortzichtig - en als je de potgrondsène uit Alles Moet Weg niet mag tonen van de producers, laat je de anekdotiek dan niet beter ergens anders vandaan komen? De Hert zelf komt ook in redelijke mate aan bod in dit verslag, maar ijdelheid lijkt hem vreemd en zijn rol lijkt representatief belicht te worden. 

Dat heel wat van de gesprekken al enorm gedateerd lijken, geeft de film bij momenten een iets te goedkope uitstraling. Het is ook vaak onduidelijk wanneer ze precies opgenomen werden en een aantal sprekers zijn intussen overleden, waardoor je wel eens het gevoel krijgt naar 'oud nieuws' te kijken. De locaties waarop zekere getuigen geïnterviewd werden, lijken vaak allesbehalve geschikt, laat staan visueel interessant. We kunnen ook niet zeggen dat heel wat van de prominente sprekers er op hun best uitzien. Een laagje poeder of wat kundige belichting, had geen kwaad gekund. Wat dat betreft is dit dus een best slordige productie, die vooral op het visuele vlak te lijden heeft onder het manke realiseringsproces. Michael Pas zorgt braaf voor toelichting als verteller van dienst. 

Maar goed, wij zijn eigenlijk even blij als De Hert dat dit werk er is. Als we al eens de neiging hebben meewarrig te zijn over de Vlaamse cinema, of dat begrip uithollen door alles op een hoopje te gooien, dan zijn we na deze aangename film wijzere filmfans.  Als we realistisch zijn, zal de carrière van De Hert met Hollywood aan de Schelde ook afgesloten worden en dan is dat alleszins met een genietbaar, bescheiden hoogtepunt.