Holly

Omdat Fien Troch weet wat ze doet, zal geen van haar films ooit minder dan interessant kunnen worden genoemd. Het ietwat vaag geschetste Holly blijkt jammer genoeg niet zo indringend als meesterwerkjes Kid en Home.

In dit relaas over een gepest meisje dat een helend effect blijkt te hebben op de mensen uit haar omgeving, kan Troch vertrouwde thema's als rouw en communicatie tussen jongeren en volwassenen aan bod laten komen. Daarnaast kan je dit bezwerende drama ook bekijken als een bespiegeling op de tijdsgeest. Ervaren we in deze op alle vlakken onstabiele tijden een collectief verlangen naar redding? Wie dieper graaft, kan zich ook afvragen of Troch iets kwijt wil over altruïsme en de natuur van de mens. Zit in ieder mens een heler maar ook een demon?

Gelukkig blijft het flou wat het hoofdpersonage nu precies kan. Dit is echt geen bovennatuurlijke thriller en de vergelijkingen van Amerikaanse kijkers met Carrie slaan nergens op. Holly is veeleer een beeld van een doorsnee tiener en haar loodzware zoektocht naar erkenning, naar gezien worden. Het leven op de middelbare school wordt geloofwaardig uitgebeeld.

Toch vindt de film moeilijk zijn essentie en als het verhaal al een evolutie nastreeft, dan sluimert die te subtiel. We zien op honderd minuten misschien toch te weinig gebeuren. De goed gecaste Cathalina Geeraerts moet vooral iets uitstralen zonder veel actie te ondernemen. Is haar beste vriend Bart (Felix Heremans) in zijn complexiteit niet beter uitgewerkt als protagonist?

Troch begraaft de essentie iets te diep onder een bezwerende raadselachtigheid

De grandioze synthesizer score roept een sfeer op die bijblijft. Hoewel Holly de kijker dus weet te boeien, verwart de film ook. Het laatste shot waarin Troch haar eigen zoon opvoert als dubbelganger van Bart, is heerlijk raadselachtig maar stuurt de kijker ook naar buiten met de vraag wat we hier nu eigenlijk moeten mee aanvangen.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de