The Death of Stalin

Als het op politieke satire aankomt hoeft Armando Ianucci zich niet meer te bewijzen. In de series The Thick of It en Veep liet hij machtsgeile personages heerlijk onkundig elkaar in de weg lopen. In The Death of Stalin stapt hij het verleden in maar al snel blijkt dat het enthousiast messen in de rug steken nog even actueel is.

De dictator Stalin valt immers, zoals de titel al verraadt, dood neer en de leden van de communistische partij-elite storten zich als aasgieren op de macht. Ianucci gunt ons een amusante kijk op dit circus; niemand wil de clown spelen maar eigenlijk is dat precies wat Beria, Chroesjtsjov, Molotov, Malenkov en andere marionetten van Stalin wel zijn in hun kleingeestige pogingen elkaar te elimineren. Hoe gruwelijk de werkelijkheid en hoe benauwend sadistisch de aanhangers van de dictator ook waren, The Death of Stalin breit er een aangename, absurde farce rond die tegelijk pijnlijk duidelijk maakt dat politiek nog altijd het vuile spel is dat het altijd geweest is.

Al zijn de beweegredenen van de diverse personages niet altijd even duidelijk – Ianucci neemt dan ook nog enkele loopjes met de historische feiten - en botst de humor toch wel enkele keren met het leed, getuigt deze komedie van inventiviteit en scherpte. De acteurs – die slechts heel vaag op de echte figuren lijken en zonder Russisch accent spelen – stralen van enthousiasme en gaan flink tekeer, allen even fanatiek onnozel doend. Steve Buscemi heeft er nog nooit zo lelijk uitgezien maar schaamt zich duidelijk nergens voor.

Enthousiaste politieke satire vol kleingeestige figuren

Ianucci drijft de spot met het soort radicale machtswellustelingen die hun ideologie strikt toepassen en tegenstanders simpelweg uit beeld laten verwijderen. Stalin is dan wel dood, maar nu de nog flink in leven zijnde Vladimir en Donald regelmatig voor onvoorstelbare voorstellingen zorgen, is de link snel gelegd. Dat ridicilusieren is alvast één manier om daar mee om te gaan.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de