Everybody Happy

Genre: Drama | Duur: 1u35 | 2016 | Release: 28 September 2016 | Land: België | Regie: Nic Balthazar | Cast: Peter Van den Begin, Barbara Sarafian, Josse De Pauw, Jeroen Leenders, Rik Verheye, Kamal Kharmach, Veerle Malschaert

Naar eigen zeggen heeft Nic Balthazar geen voorliefde voor het tragische of zwaarmoedige, maar is het puur toeval dat ook zijn derde film niet bepaald lichtvoetig is. Everybody Happy is na Ben X en Tot Altijd opnieuw een film die hoopt te beklijven met realistische tragiek, maar die vooral ook hapklaar en niet al te confronterend wil zijn.

Het woord depressie of burn-out valt niet in één keer in dit relaas van een stand-upcomedian die het leven door een donkere bril bekijkt. Zijn duistere gedachten leiden tot een gebrek aan levensvreugd, slapeloze nachten en afhankelijkheid van verdovende middelen. Het spel dat zijn innerlijke demon met hem speelt, blijft echter onbenoemd. ‘Eerder dan depressief te zijn, balanceert de protagonist op de rand van een psychologische ineenstorting’, zo klinkt het bij de makers.

We proberen dat niet te lezen als een excuus om vooral niet al te diep te moeten gaan in het uitbeelden van een alles verwoestende, voor velen nefaste ziekte. Een depressie is akelig, benauwend en uitzichtloos. Dat is Everybody Happy op vrijwel geen enkel moment. Hoofdpersonage Ralph Hartman bevindt zich weliswaar een weinig benijdenswaardige state of mind, maar er brandt al snel een licht aan het eind van de tunnel. Zo schudt deze potentieel aangrijpende prent alle voelbare ellende van zich af om lekker vlot naar binnen te glijden.

Balthazar lijkt eerst en vooral een film te willen maken, in plaats van een verhaal te vertellen. Rauwe emotie ontbreekt in zijn volledige oeuvre. Je ziet de berekende aandacht voor vertelstructuur, de evolutie van personages, de aandacht voor de nevenfiguren, de humor als afleiding,  - je voelt dus het script zijn werk doen. Maar van echte bezieling en persoonlijke vertelstijl is weinig sprake.

Het is dan gelukkig het acteerwerk dat Everybody Happy enigszins overeind weet te houden. Van den Begin maakt zich de rol indrukwekkend eigen terwijl Sarafian wars van ijdelheid mooi gestalte geeft aan een vrouw in puin. Dat het duiveltje op hun schouder als een voor anderen onzichtbaar personage in elke scène opduikt, is een slechts half geslaagde gimmick die vooral moet vermijden dat de kijker zelf moet nadenken over wat bij de protagonisten leeft. Jeroen Leenders krijgt daarbij wel héél veel speelruimte, en het repetitieve doet de prent stokken. 

We vinden onszelf intussen ook wat te vaak herhalend, met de bewering dat zolang Vlaanderen op veilig blijft spelen door gepolijste en al te bestudeerde producties af te leveren, we geen interessante cinema kunnen afleveren. Maar het is jammer genoeg wel eens te meer het geval.