The Green Inferno

Genre: Horror | Duur: 1u40 | 2013 | Release: 4 November 2015 | Land: VS | Regie: Eli Roth | Cast: Lorenza Izzo, Ariel Levy, Daryl Sabara

Eli Roth maakt eigenlijk helemaal geen horrorfilms. Met Hostel en Cabin Fever heeft de man immers helemaal geen angstaanjagende of onrustwekkende films afgeleverd, maar wel groteske gruwelfilms die bij de kijker afschuw en kotsneigingen oproepen. The Green Inferno is Roth's ode aan de cult-exploitatieprent Cannibal Holocaust uit 1980, maar opnieuw wordt de kijker slechts gechoqueerd door smakeloze beelden in plaats van werkelijk de stuipen op het lijf gejaagd. 

 

The Green Inferno heeft bijna een tergend half uur nodig om ons de irritante protagonisten voor te stellen, een handvol naïeve studenten die naar het regenwoud trekt om er de kaalslag tegen te werken. Wanneer ook dat strontvervelende gedoe achter de rug is en de personages niet allemaal even eerlijk blijken, belanden ze na een vliegtuicrash dan eindelijk in de primitieve handen van een bloeddorstige kannibalenstam. Waarna ze uiteraard één voor één op behoorlijke spectaculaire en wansmakelijke manier om het leven komen.

Bizar dat de film enige karakterontwikkeling en plotopbouw nodig acht. De actie blijft daardoor veel te lang uit en de verwachtingen worden afgezwakt. Daar gaat het in dit soort films toch helemaal niet om? Het opvoeren van derderangsacteurs doet nochtans vermoeden dat de makers geen prioriteit gaven aan personages. De twijfel om hun lot - ontsnappen ze of niet?  - is een gegeven dat bv. van Funny Games zo'n ijzingwekkende opdoffer maakte, terwijl je hier vooral hoopt dat de studenten Final Destination-gewijs lekker overdreven omkomen. 

De kijker wordt slechts gechoqueerd door smakeloze beelden in plaats van werkelijk de stuipen op het lijf gejaagd.

Wanneer dan eindelijk lichamen aan stukken worden gehakt, kelen worden overgesneden of giftige mieren hun werk doen, kijk je dat wat geamuseerd gruwelend aan zonder dat er sprake is van enige benauwdheid of koude rillingen. Hoe deskundig de speciale effecten ook, al bij al is The Green Inferno maar om te lachen en lijkt Roth eigenlijk te weinig balls te hebben om er een echt losgeslagen splatterfest van te maken. 

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de

Let op: wanneer u verder gaat zit de kans er dik in dat het einde van de film verklapt wordt met alle gevolgen voor uw filmervaring vandien.

ik wil mijn pret bedorven zien

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Justine weet te ontsnappen en wordt gered door de overheid. Op de vraag of er nog iemand in leven is, antwoordt ze nee, terwijl de verraderlijke Alejandro nochtans achtergebleven is. Thuis tracht ze haar normale leven weer te hervatten. Op een ochtend hoort ze studenten een actie voeren. Ze pleiten voor de bevrijding van Alejandro. Justine beseft dus dat hij nog leeft en haar verraad zou bekend kunnen worden.