The Handmaiden

Genre: Psychologische thriller | Duur: 2u24 | 2016 | Release: 14 December 2016 | Land: Zuid-Korea | Regie: Chan-Wook Park | Cast: Jung-woo Ha, Min-hee Kim, Tae-ri Kim, Jin-Wung Jo

Ogenschijnlijk hanteert Park Chan-Wook in het weelderige The Handmaiden een klassieke vertel- en filmstijl die afwijkt van eerder werk als Oldboy, Lady Vengeance en Stoker. Deze fascinerende film over verlangen en verraad laat zijn ingrediënten echter geduldig sudderen waarna ze hun smaken des te krachtiger loslaten. The Handmaiden is bij momenten dan ook verrukkelijk.

 

De labiele Lady Hideko, een steenrijke erfgename, wordt de focus van een complot tussen de valse Lord Fujiwara en de door hem in dienst genomen huismeid Sookee, een voormalige zakkenrolster. De manipulaties van het malafide tweetal moeten er toe leiden dat Hideko in een gesticht belandt, waarna haar fortuin voor het grijpen ligt. De geplande loop der dingen dreigt echter verstoord te worden wanneer Sookee en Hideko na heel wat teasen en besnuffelen bij elkaars jadepoort gaan aankloppen.

Na een narratief wat verwarrend eerste deel waarbij de ongeduldige kijker de cineast vervloekt vanwege het gebrek aan smakelijk geweld, de inconsequente montage, de moeilijk te bevatten personages en het gebrek aan betekenis van sommige scènes, wordt in het tweede en vervolgens een derde deel alles geleidelijk aan in een ander daglicht geplaatst. Het is immers het onwetende, gesuste publiek dat slachtoffer is van het complot: in het hervertellen van wat voorafging, krijgen we immers een heel andere indruk van de drie protagonisten. In de traditie van Hitchcock draait The Handmaiden om bedrog en suspense (en lesbische seks, wat de Britse meester wellicht ook had weten te smaken) en met pervers genoegen en scheuten zwarte humor – zo kennen we Park dan weer – ontvouwt The Handmaiden zich gaandeweg als een gelaagde en complexe erotische thriller.

De verpakking  is al even copieus: de hoogst elegante, dynamische beelden vol overdacht kleur- en lichtgebruik en knap opgebouwde sets maken van deze uitmuntende Koreaanse productie een film om van te snoepen. De verfijnde soundtrack onderstreept de sfeer. 

Met pervers genoegen en scheuten zwarte humor ontvouwt The Handmaiden zich gaandeweg als een gelaagde en complexe erotische thriller.

De cineast had wel selectiever mogen zijn – niet elke scène draagt bij aan de plot – , wat een gezonde speelduur tot gevolg zou hebben. Ook de  keuze om de duivelse oom door een veel te jonge acteur te laten spelen die dan weinig geloofwaardig oud gemaakt werd, zorgde voor een kiezelsteentje in de schoen. Finaal frustreert ook het gebrek aan bloederig geweld wellicht zekere fans. 

Afwisselend een duistere psychologische thriller, een stoute verkenning van op hol geslagen fetisjisme, een amusant kat- en muisspel, een passionele romance en een sierlijk historisch drama, kan The Handmaiden in zijn geheel echter een cinefiel genoegen genoemd worden. We laten inktvis overigens voor een tweede keer een tijdje links liggen op het zeevruchtenbuffet. 

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de

Let op: wanneer u verder gaat zit de kans er dik in dat het einde van de film verklapt wordt met alle gevolgen voor uw filmervaring vandien.

ik wil mijn pret bedorven zien

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Sookee blijkt aanvankelijk een speelbal in een gemeen spel van Hideko en Fujiwara, die niet echt een koppel vormen maar een plan opgezet hebben dat hen rijk en vrij maakt. Hideko heeft daarvoor de identiteit van Sookee nodig en ze laten haar opsluiten in een gesticht als Lady Hideko. Het blijkt echter Fujiwara te zijn tegen wie het complot zich richt. De dames hebben een passionele relatie en willen het geld. Hideko velt Fujiwara met behulp van de opium die ze van hem kreeg, waarna ze Sookee oppikt en de twee het land verlaten. Fujiwara valt in de wraakzuchtige handen van de diabolische oom, die hem zijn vingers afhakt. Fujiwara krijgt de gunst nog twee sigaretten te mogen roken, maar deze blijken kwik te bevatten. De folterkelder vult zich met giftige rook en zowel de oom als Fujiwara bezwijken.