The Last Black Man in San Francisco

Je kan als filmmaker extentief research voeren over je thema, of je kan, net als de jonge filmmaker Joe Talbot, zo vergroeid zijn met je onderwerp dat je film vanzelf tot leven komt. Dat is beslist het geval bij de filmische ballade The Last Black Man in San Francisco. De stad ligt de regisseur zo nauw aan het hart dat dit treurdicht haast als een open wonde aanvoelt.

Samen met hoofdacteur Jimmy Fails schreef Talbot een intriest maar sprankelend relaas over vriendschap in een stad die zichzelf niet meer is. Fails speelt een wat rusteloze jongeman die helemaal in de ban is van een majestueus, door zijn grootvader gebouwd huis waar hij ooit gewoond heeft. Maar de stad van de liefde is een onbetaalbare plek geworden en zelfs het hippe (blanke) koppel dat het huis nu bewoont, heeft niet de middelen het te onderhouden. Vandaar dat Jimmy stiekem klusjes uitvoert aan het huis.

Zijn beste vriend Mont steunt Jimmy in zijn wat naïeve plan dit huis ooit weer te bezitten. Hij tracht het leven om zich heen te vatten in tekeningen en teksten en hoopt ooit een eigen stuk te schrijven. Het zijn twee doodbrave, dromerige protagonisten die niet helemaal in deze kapitalistische wereld lijken thuis te horen. Hun vriendschap is onvoorwaardelijk, al worden ze bespot. Maar voor Jimmy is het in stand houden van het huis van wezenlijk belang. Het is zijn ziel, zijn geschiedenis, zijn verantwoording dat deze wereldstad ook nog altijd van hem is.

Talbot vindt een ontzettend mooie, poëtische, kleurrijke en warmhartige aanpak in cameravoering, montage en verteltempo om de gentrificatie van zijn thuisstad te beklagen. Veel oorspronkelijke bewoners van San Francisco kunnen het zich niet langer veroorloven er te wonen en in het bijzonder de minder kansrijke en vaak zwarte bevolking lijkt te worden verdreven. Dat kan je vlammend aanklagen, ernstig onderzoeken of, zoals in dit geval de juiste keuze bleek, met speelse tristesse beschouwen. The Last Black Man in San Francisco vindt aldus probleemloos de weg naar het hart van de kijker. Dit is een aangrijpende elegie die de eindigheid der dingen helemaal voelbaar weet te maken.

Een frisse, zinderende, sprankelende maar triestige ode aan een stad die zijn ziel verloren heeft

De dromerige visuele stijl gaat hand in hand met een bloedmooie, weemoedige soundtrack waarvan elk nummer een scheut warmte door je aderen giet en je tegelijk deelgenoot maakt van het verdriet en de spijt om het einde van een levensfase, een tijdperk, een historie. De hartverscheurende versie van de klassieker San Francisco (van Scott McKenzie) werd cynisch genoeg intussen ook door Coca-Cola gebruikt.

Het hoogst originele en frisse The Last Black Man in San Francisco pulseert en zindert en sprankelt en snijdt, zoals het leven op zijn mooiste en droevigste momenten. Eén van de mooiste films van het jaar.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de