The Night Of The Living Dorks

Sie sind jung, sie sind geil, sie sind tot! Zelden vatte een tagline een film zo volledig samen. The Night Of The Living Dorks is een smakelijke Duitse zombieparodie van Matthias Dinter, de man die eerder al de apres-skikomedie Feuer, Eis & Dosenbier inblikte. Dinter voelt zich duidelijk goed in boertige tienerkomedies.

Met Die Nacht Der Lebenden Loser, zoals de film in het Duits heet, levert hij opnieuw een onweerstaanbaar ridicuul brokje "cinema" af. Philip, Konrad en Wurst (jawel, Wurst) zijn drie niet zo populaire, puberende vrienden. Philip vangt keer op keer bot bij een bimboversie van An Lemmens. Haar al even blond en blits lief slaat Konrad geregeld en met genoegen tegen de grond. Wurst (jazeker, Wurst) ziet ondertussen zijn liefde voor een (drie keer raden) blonde lerares onbeantwoord. Philips buurmeisje Rebecca heeft stiekem een oogje op de onooglijke nerd en wil de jongens helpen.

Met behulp van de as van een Haïtiaanse zombie hoopt ze hen in een voodooceremonie om te vormen tot coole, populaire homies. Er gebeurt echter niets. Beteuterd rijden de dorks terug naar huis. Door een defecte waterpijp raakt Wurst (ja hoor, Wurst) van de baan en uren later worden de jongens wakker...in een lijkenhuis. "Ah, wir sind zombies!" Eigenlijk is The Night Of The Living Dorks helemaal geen goede film.

Het verhaal heeft kennelijk weinig om het lijf en van de drie nerds is er eigenlijk maar één die echt voor een geek zou kunnen doorgaan. Van acteren komt er al helemaal niets in huis. Het is allemaal ook teveel afgestemd op de Amerikaanse genrefilms (van Night Of The Living Dead tot American Pie). De Duitse eigenheid komt alleen tevoorschijn in enkele redelijk geslaagde knipoogjes naar 's lands oorlogsverleden. Dan maar in de verbrandingsoven met die rotzooi? Im Gegenteil! Het geweldige aan dit filmpje is, de titel verraadt het eigenlijk al, dat er helemaal geen moeite wordt gedaan om serieus genomen te worden.

De acteurs, waarvan alleen Collien Fernandes al enkele adelbrieven kan voorleggen (ze heeft haar eerste Maxim-cover al beet), genieten zichtbaar van het zombiespelen. Dat enthousiasme werkt bijzonder aanstekelijk.

En geef toe: wie ziet nu niet graag een film waarin afrottende genitaliën schering en inslag zijn? Of waarvan de soundtrack bol staat van afgrijselijke Duitse pretpunk? Ach nee, we maken ons geen illusies: lang niet iedereen zal kunnen genieten van dit hoopje klinkklare nonsens. Zij die wel raad weten met een portie zieke humor en een karrenvracht hemoglobine zullen zich ongetwijfeld rot amuseren

Mathieu Dams Helemaal (niet) akkoord? Lees de