Samaritan Girl

Om geld bij elkaar te krijgen voor een reis (of vlucht?) naar Europa verkoopt de vroegrijpe Jae-jeong haar lichaam, terwijl haar beste vriendin/geliefde Yeo-Jin de praktische kant van de zaken regelt. Jae-jeong leeft zich helemaal in haar rol in en laat zich Vasumitra noemen, naar een prostituee wiens vrijkunsten mannen in vrome boeddhisten deden veranderen. Seks als spiritueel geschenk? Volgens Jae-jong zijn mannen alleen maar op zoek naar wat liefde en geborgenheid, een geschenk dat zij hen met een simpel gebaar kan geven. Yeo-Jin vindt het gedrag van haar vriendin maar idioot en naïef. Zelf walgt ze van het hele gedoe en vooral van de klanten, die in haar ogen niet meer zijn dan perverse pedofielen.

Als door een kleine onoplettendheid van Yeo-Jin de politie Jae-jeong op heterdaad betrapt, springt deze met een engelachtige glimlach op het gelaat uit het raam om vervolgens met een misselijkmakende smak tegen het beton neer te kwakken. Exit Vasumitra, enter Samaria. In het tweede luik van de film probeert Yeo-Jin haar schuldgevoelens over de dood van haar vriendin te verwerken door met alle klanten opnieuw te vrijen en hun vervolgens het geld terug toe te stoppen dat de meisjes eerder van hen hadden ontvangen.

Nog minder dan in de andere films van Kim Ki-Duk krijgt de kijker inzicht in wat er zich afspeelt binnenin het hoofd van de personages. Waarom kiezen twee jonge meisjes schijnbaar zo achteloos voor prostitutie of zelfs voor zelfmoord? Welke macabere schuld-en-boete moraal ligt aan de oorsprong van Yeo-Jin's extreme reactie op de dood van haar vriendin? Moeten we deze bizarre vorm van zelfopoffering inderdaad zien als een vorm van religieuze boetedoening zoals gesuggereerd lijkt te worden in de vele christelijke referenties en symboliek? En wat met de al even vreemde reactie van de vader wanneer die in het derde deel van de film toevallig zijn dochters activiteiten ontdekt ?

De film confronteert de kijker dan ook met morele dilemma's. Want als we de keuzes van de personages willen volgen of ook maar enigszins willen begrijpen worden we bijna verplicht de wereld ook te gaan zien door Ki-Duk's donkere bril. Het is een harde, kille wereld waarin liefde en seks onlosmakelijk verbonden zijn met zelfopoffering, lijden en geweld.

Volgens Kim Ki-Duk moeten we zijn films echter niet op die manier bekijken, maar als een poging om geweld uit te drijven, juist door er zo extreem op te focussen. Zoals zijn personages een extreem lijdensproces moeten doorstaan om met zichzelf in het reine te komen, hoopt hij dat zijn films op die manier een vorm van verlossing kunnen bieden voor de kijker. Een erg christelijk uitgangspunt, lijkt dat. Het blijft een betwistbaar standpunt.

Maar gelukkig is het niet al lijden en miserie en zijn het vooral de kleine, intieme tussenmomenten (Yeo-Jin die teder de rug van haar vriendin wast, vader die zijn dochter wakker maakt met haar koptelefoon) waarin toch nog hoop doorschemert. En zoals gewoonlijk toont de Koreaanse wonderboy zich ook weer een meester in het creëren van prachtige beelden vol poëzie en symboliek, die de film op zich al het bekijken waard maken.

Ils Huygens Helemaal (niet) akkoord? Lees de