Trainwreck

Bij ons is comédienne Amy Schumer lang niet zo bekend als in haar thuisland, vooral omdat ze op filmgebied nog maar aan haar eerste stappen toe is. Toch mag ze al de hoofdrol vertolken in een Apatowfilm – die ze weliswaar zelf geschreven heeft. Het resultaat is een aangename maar weinig relevantie komedie die ons nog niet overtuigt dat Schumer de volgende Melissa McCarthy of Tina Fey is.

Trainwreck bevat enerzijds alle typische Apatowelementen: beschamende, zelfs ranzige situatiehumor, een hele rist leuke nevenpersonages, enige oprechte emotionaliteit en wat familieperikelen. Toch vat deze relatiekomedie, die draait om de sletterige Amy wiens leven maar niet op de rails raakt, veel minder een dramatische essentie dan dat het geval was in This is 40, Funny People, Knocked Up en The 40 Year Old Virgin, waarin de personages ook altijd iets tragisch hadden. Anderzijds is Trainwreck iets gebalder dan deze vorige films, die plotgewijs soms doodlopende paadjes bewandelden.

Niettemin lopen er nogal veel figuren rond in Amy’s leven, en zit er hier en daar toch een compleet overbodige scène in – de interventie met Matthew Broderick is b.v. tenenkrommend slecht. Amy’s ontwikkeling van loslopend wild naar keurig burgermeisje is intussen ook een wel erg vertrouwd gegeven en de grove humor doet slechts hier en daar schaterlachen. Schumer zelf is degelijk maar verrast niet en haar charisma is wankel.

Minder scherp en tragisch dan we van Judd Apatow gewend zijn.

Door enkele sterke vertolkingen (Bill Hader, Brie Larson) en leuke verschijningen van Tilda Swinton, basketter LeBron James en worstelaar John Cena weet Trainwreck toch fijn amusement te zijn, maar eigenlijk hopen we dat Apatow met zijn volgende film weer iets scherper uit de hoek zal komen.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de