Among the black waves

De Russische regisseuse Anna Budanova liet zich inspireren op een oude legende. Die vertelt dat verdronken mensen door de donkere golven van de zee in zeehonden veranderen.

De personages in 'Among the black waves' hebben grove lichamen; met handen en oren die uit de schilderijen van Constant Permeke lijken te komen. Het is zeevolk dat niet met woorden, maar met het lichaam spreekt. Haar stijl ademt Slavische sprookjes uit; dansende watergeesten die onderduiken en sporadisch hun staarten laten zien.

In haar kortfilm verhaalt Budanova over een oude en verborgen wereld, een wereld vol onuitgesproken emoties, gedwongen en gewenste liefde. We moeten ons in troebel water begeven om door haar op sleeptouw genomen te worden en ons te laten betoveren door haar soms akelige, meestal begeesterende vormentaal. Het dartelende kind tussen de geslachte walvissen en de rode, symbolische elementen zorgen ervoor dat het verhaal een luchtige, speelse noot krijgt.

Budanova's kortfilm reisde ondertussen de wereld rond en oogste grote prijzen op diverse animatiefestivals zoals onder meer het Japanse Hiroshima (Hiroshima Prize), het Zwitserse Fantoche (Best Visual Award) en het Japanse Chitose Airport (Grand Prix). Op het filmfestival van Locarno werd de film bovendien genomineerd voor de European Film Awards.