Bare Romance

Artistieke veelvraat Karel Tuytschaever vertrekt voor zijn film ‘Bare Romance’ vanuit volgende vraag: "Een lichaam van een danser of acteur, wat vertelt dat? En in hoeverre bepaalt het lichaam de identiteit?". Naast dit beklijvende stukje slow cinema inspireert bovenstaande vraag Tuytschaever ook nog tot een toneeltekst en essay, waarmee hij zijn triptiek over lichaam en identiteit afrondt.

Een vrouw wacht in een huis midden in een onbepaald boslandschap op een man. Bij de ontmoeting definieert de stilte een ongrijpbare spanning. Hun relatie lijkt te oscilleren tussen aantrekking en afstoting, tussen vurige warmte en koude onverschilligheid. Samen gaan ze op zoek naar hun vorm van romantiek en seksualiteit. Hun lichamen worden gedreven door een stilzwijgend, maar veelzeggend innerlijk conflict.

Bijzonder boeiende radicale arthouse slow cinema die een actieve en oplettende kijker vereist.

Via een langzame pano bakent Tuytschaver bij aanvang reeds de grenzen van zijn film af. De stilte regeert. Naast een kortstondige voice-over is de film bijna compleet onthouden van dialoog. Enkel in de ostentatieve aanwezigheid van geluiden die geassocieerd worden met stilte (de zachte windbries, druppels op het dak of het knetterend vuurtje) krijgt de afwezigheid van context een extra dimensie. De bruitage vormt zo het verlengde van wat visueel niet altijd even duidelijk is. Op die manier wordt een wereld gecreëerd waarin op een waarachtig audiovisuele manier onderzoek wordt gevoerd naar de narratieve capaciteiten van het menselijk lichaam.

Gezien de focus op lichamelijkheid bestaat de cast uit dansers. De esthetiek en elegantie van hun spaarzame bewegingen is navenant. ‘Bare Romance’ kan gezien worden als een audiovisuele choreografie waarbij Tuytschaever zich heel bewust is van wat hij toont en evenzeer wat niet. De gecreëerde wereld is ruimer dan wat de overwegend statische en schilderachtige kaders laten vermoeden. De kijker krijgt van de maker afdoende ruimte om een eigen interpretatie te ontwikkelen. Toch kwijt Tuytschaever zichzelf niet van enige vorm van verantwoordelijkheid. Hij biedt de kijker een efemere narratieve kapstok waarrond de kijkervaring kan worden opgebouwd.

Ook twijfels rond al dan niet persoonlijke geaardheid van zijn personages gaat Tuytschaever te lijf met lichamelijkheid. Enkel op een tactiele manier kan zo’n onderzoek naar seksuele motieven beslecht worden.

‘Bare Romance’ is bijzonder boeiende radicale arthouse slow cinema die een actieve en oplettende kijker vereist. De film zit boordevol materiaal om te mijmeren over het audiovisuele medium, identiteit en narrativiteit van het lichaam.