Jeux à la mer

Een jongen hangt rond aan de Belgische kust. Hij heeft het strand voor zich alleen, de grijze lucht en de koude wind houden iedereen binnen. Of toch bijna iedereen. Op een bepaald moment spot hij aan de andere kant van een duin een meisje. Zijn gele jas en haar rode steken af tegen de sombere achtergrond. De twee figuren proberen samen een spel te spelen, maar al gauw blijkt dat ze elkaar niet echt vinden.

Regisseur Sacha Brauner wilde dit intrigerende verhaal minimaal invullen en geeft daarom bewust weinig context mee. Daardoor wordt 'Jeux à la mer' een film voor de stille genieter. Geen flitsend verhaal, geen dialogen, geen onverwachte plottwist. Zelfs geen complex getekende personages. Gewoon schoon in al zijn soberheid.

Net zoals tijdens een winterwandeling langs een verlaten strand kan je je eigen gedachten rustig laten waaien. En net zo valt je oog af en toe op iets bijzonders. De aandachtige kijker vindt de parels wel: de lege Timberlandschoen waar enkele scènes later plots een vissenstaart uitsteekt. De jongen met een emmer en onmiddellijk daarna een afgezonderd meisje van wie het haar nog nadrupt. De verpletterende stilte tussen hen zegt genoeg.

Om de sfeer goed te krijgen, koos Brauner voor waterige inkttekeningen die het gevoel van nat zand en zeewater perfect capteren. De personages en losse elementen – een rood blikje cola, een geel pakje friet, een felgroen autowrak – werden met animatiesoftware toegevoegd. Zijn visuele aanpak wordt mooi ondersteund door de soundtrack van Yale Song, die de muziek componeerde. Een frisse film van een eigenzinnige geest.