Julia

De laatste jaren is horror terug van (nooit helemaal) weggeweest. Alom geprezen films zoals ‘Get Out’, ‘Hereditary’ en ‘The Lighthouse’ lijken het genre een nieuwe boost te geen. Toch blijft het aanbod in België behoorlijk mager. Naast Fabrice Du Welz, Jonas Govaerts en Jasper Vrancken zijn er weinig filmmakers die zich momenteel specialiseren in het genre. Misschien is met Vincent Smitz een nieuwe aanwinst binnen dit kleine bastion opgestaan? ‘Julia’ is alvast een mooi visitekaartje.

Julie (niet Julia!) krijgt een wel erg vreemd cadeau van haar partner David: een oude, vuile spiegel die allesbehalve thuishoort in het moderne interieur van haar appartement. Toch lijkt het ding een onnatuurlijke invloed op haar uit te oefenen. Als Narcissus die verliefd wordt op zijn eigen spiegelbeeld, lijkt ook Julie gecapteerd door het beeld die deze spiegel reflecteert. Maar de spiegel toont meer dan enkel de realiteit: in de schaduwen lijkt er zich een duivelachtige entiteit schuil te houden.

Geen goedkope jump scares of overvloedig bloed, maar wel de exploratie van psychologische terreur met een grondigheid die doorsnee horrorfilms niet makkelijk bereiken.

De spiegel doet dienst als doorgeefluik van kwaadaardige krachten die Julie trachten te kwetsen. Smitz weet dat wat een kijker niet te zien krijgt angstaanjagender is dan wat wel. Een klassieke regel in horror luidt dan ook: dat wat zich buiten het beeldkader begeeft is belangrijker dan er binnen. In ‘Julia’ is echter ook de ruimte die een kijker wél te zien krijgt onbetrouwbaar. Enkel de spiegelreflectie geeft aan of er gevaar om de hoek loert. Het is een leuke twist, die Smitz consistent doorvoert.

Atmosfeer wordt boven vertelling geplaatst, wat doet denken aan het onheilspellende ‘Repulsion’, waarin eveneens een neurotische dame opgesloten zit in haar eigen appartement. Net zoals in Roman Polanski’s langspeelfilm lijken ook hier de grenzen tussen realiteit en waanzin volledig te vervagen. De reflectie die Julie steeds ziet, is namelijk ook een reflectie van haarzelf. Vindt dit alles werkelijk plaats, of alleen maar in Julie’s hoofd? Er is geen kant-en-klaar antwoord, als toeschouwer mag je zelf conclusies trekken.

Geen goedkope jump scares of overvloedig bloed, maar wel de exploratie van psychologische terreur met een grondigheid die doorsnee horrorfilms niet makkelijk bereiken. Jammer dat Smitz tegen het einde het monster evenwel zichtbaar maakt. De strak opgebouwde spanning valt hierdoor volledig weg en de heersende angst verdwijnt. Het is een fout waar zelfs de meest doorgewinterde horrorregisseurs zich schuldig aan maken.