Orphans of the city

Een nieuwe film van Bülent Öztürk, daar nemen we graag de tijd voor. Want de Belgisch-Koerdische filmmaker maakte eerder minimalistische, langzame maar o zo krachtige films als 'Houses with Small Windows', beste Europese kortfilm op het festival van Venetië 2013 en 'Blue Silence', zijn langspeeldebuut. Beide films deden ons pijnlijk precies meevoelen met de krassen op de ziel van een daarvoor onbekende gemeenschap.

In de kortfilm 'Orphans of the city' daarentegen wordt geen Engels, Kurdî of Turks gesproken, maar wel Nederlands. Hoofdpersonage Hilde spreekt die taal dagdagelijks wel steeds minder. Telefoontjes worden afgebroken, bezoekjes geannuleerd. Hilde is eenzaam en toch houdt ze zich vast aan haar dromen. 'Orphans of the city' ontpopt zich als een Vlaams (stads-)sprookje, maar dan wel ééntje voor COVID-19 tijden. Nog losstaand van die lockdown context heeft dit verhaal sowieso al een grimmige ondertoon — zoals de originele sprookjes, zeg maar. En toch is er hoop, zoals in de goed getimede droomsequenties met opvallend mooie muziek van Tom Pintens op de geluidsband.

De film onderlijnt geregeld het ietwat banale bestaan van het hoofd- en meteen zowat het enige personage. Hilde wordt niet gehoord en kunnen we onmogelijk verkeerd verstaan — Hilde krast met stoepkrijt een boodschap op de straatstenen, Hilde luistert op haar ééntje naar een speech van de Britse Queen. De eerder onbekende actrice Femke Heijens vult in bijna elke scène het kader, op het monotone af. Zelfs het camerawerk van de onvolprezen director of photography Pieter-Jan Claessens ('Da Yie', 'Howling', 'Versailles') lijkt van de weeromstuit wat gewoontjes. Tot, gelukkig, een plotse surrealistische passant of muzikale oorveeg ons uit Hildes sleur haalt. Broodnodige vonkjes magie, waarin de rasverteller onherroepelijk toch weer opduikt! 'Orphans of the city' lijkt eerder een vingeroefening — een tussendoortje in Öztürks zeer kijkwaardige oeuvre.