So we live

So we live is een subliem staaltje camerawerk dat een gezin te midden oorlogsgebied volgt. Vanuit het midden van een huiskamer creëert Rand Abou Fahker een warme maar mystieke huissfeer, terwijl buiten de bommen vallen.

In één shot pant de camera in een rustige cirkelbeweging van een gemoedelijk dambordspel naar een uitslaande familiediscussie. De intro is buitengewoon mooi: de krakende dobbelstenen, de roerende theelepel, de schier banale dialogen in kaarslicht. De mysterieuze huiskamer verandert in een kil vertrek zodra de elektriciteit weer werkt.

Ook op narratief vlak beoogt Abou Fakher een bepaalde circulariteit. De elektriciteit gaat aan, valt uit, gaat weer aan. Op die momenten slaat de sfeer in de familie — vertolkt door een echt gezin — steeds om en begint als het ware steeds een nieuwe akte. De verhitte gesprekken in het kunstmatige licht staan in fel contrast met de stroompanne waarbij de bommen overheersen en de vader en moeder des huizes niets anders kunnen doen dan wachten, en zich in kaarslicht te verzoenen.

De draaierige spanning slokt je moeiteloos op.

De realistische en experimentele beeldvoering werkt meeslepend. De draaierige spanning slokt je moeiteloos op. In een interview met Kortfilm.be naar aanleiding van de selectie voor Berlinale verduidelijkt Abou Fakher dat haar film gaat “over het beoordelen van mensen die zich in een problematische situatie bevinden waarin ze het heft niet in eigen handen nemen, maar zonder de kijker het gevoel te geven dat die gemanipuleerd wordt”.

Maar wat valt er te beoordelen? De rustige, objectieve cinematografie laat zuiver de familie spreken: Abou Fakher biedt geen soundtrack, geen verteller, geen situationele context. Gevangen in een bevrijdende camera worden we geconfronteerd met de ontegensprekelijke puurheid van een familiaal drama.

Feilloze plan-séquences: ze bestaan nog.