Kids

Duur: 09 min. | Land: | Regie: Michael Frei | Scenarist: , | Productiehuis:

In de korte animatiefilm ‘Kids’ lopen honderden eenvoudige en uniforme zwart-wit figuurtjes over het scherm. Elk poppetje verdwijnt moeiteloos in de menigte, waarmee filmmaker Michael Frei en game designer Mario von Rickenbach zich vragen stellen over de verhouding tussen groepsdynamiek en individualisme.

Zo zien we op verschillende momenten hoe de actie van één figuurtje de volledige groep beïnvloedt. Wanneer aan de ene kant van de onoverzichtelijke massa een duw wordt gegeven, valt er aan de andere zijde iemand in een groot zwart gat. Wie is er dan schuldig? Wie bestuurt precies de menigte?

In ‘Kids’ stuwt geen echt verhaal de zaak vooruit, wel allerlei bespiegelingen over het collectief en de enkeling. Wanneer enkele figuurtjes ter aarde worden geworpen, is het verleidelijk om in die korte scènes existentialistische symbolen te herkennen. Instinctief zoeken de mannetjes sociaal contact: ze vormen groepen die elkaars gedrag kopiëren, wat tot desastreuze gevolgen leidt. Op het einde storten ze zich allemaal als lemmingen de afgrond in. Is dat simpel kuddegedrag of het resultaat van onbeheersbare invloeden aan de overzijde van de bende?

Die invloeden, zo zien we ook steeds opnieuw, worden vaak door één iemand in gang gezet – het principe van een zwerm vogels, of een school vissen. De zoektocht naar individualiteit in een omgeving waarin iedereen gelijk is, vormt in 'Kids' de voornaamste rode draad. Door hun gelijkgaardige vorm en kleur wordt een tegenstrijdige actie de enige manier om je als individu te definiëren. Ook als dat met geweld gepaard moet gaan.

Het voelt allemaal nogal abstract aan, maar dat ‘Kids’ in eerste instantie ook een videogame is, verklaart heel wat. Die individualistische controle komt als spelvorm ongetwijfeld op een nog sterkere manier tot uiting.

Belgian Blue

Duur: 18 min. | Land: | Regie: Yasmine Versteele | Filmschool: RITCS

Al te vaak worden de runderen uitsluitend benaderd als nutsdieren die de mensheid voorzien van vlees. Met ‘Belgian Bleu’ brengt Yasmine Versteele impact van de geïndustrialiseerde vleesproductie en -consumptie op het welzijn en het leven van koeien in beeld. In haar atypische documentaire en RITCS-afstudeerfilm onderzoekt de jonge regisseur wat de actuele plaats is van koeien in de door de mens georganiseerde samenleving.

De camera observeert zeer statisch de organisatie van koeien in de stal, per vier achter stevig traliewerk. Sporadisch kijkt een koe knal in de lens en spreekt zo de toeschouwer rechtstreeks aan. We zijn ook getuige van de bloederige geboorte van een kalf, waarbij de koe gelaten en haast stoïcijns haar kind uit zich laat trekken door een stel zwoegende boeren. Steevast kijkt de kersverse moeder in de lens. De toon is duidelijk gezet.

Naast esthetisch genot  levert Versteele ook een actueel en relevant ethisch vraagstuk.

Versteele is uit op een kritische audiovisuele observatie die uitnodigt tot antropomorfisme, of zelfs empathie. Via wijde shots legt ‘Belgian Blue’ een dubbele moraal bloot: gezelschapsdier versus nutsdier. Waarom vindt de mens wel empathie voor katten, honden en paarden, maar is die liefde minder vanzelfsprekend voor een koe? Er hangt ook een waas van (al dan niet naïeve) objectiviteit over de film. Het trage tempo van de film en de piekfijne beelden zorgen voor reflectie over de legitimiteit en willekeur van de hiërarchische relatie tussen mens en dier.

De machinale en weinig ontziende vleesindustrie wordt kritisch gefileerd zonder dat de film gebruik maakt van oordelende pancartes, voice-overs of muziek. Versteele bijt zich vast in het perspectief van het rund. Ook het sound design wordt door die radicale visie gedicteerd; de mensen zijn nevenpersonages en worden in de geluidsband geminimaliseerd. De focus ligt onherroepelijk op de gevoelswereld van de geportretteerde koe.

Brandend actueel dus ook; de noodzakelijkheid van de industriële vleesproductie en -consumptie de dag van vandaag staat immers op z’n zachtst gezegd op losse schroeven. Versteele laat met haar consequente visie dan ook weinig aan het toeval over: naast esthetisch genot, levert ze met ‘Belgian Blue’ een actueel en relevant ethisch vraagstuk.