8 Femmes

Genre: Musical / Komedie | Duur: 1u43 | Release: 13 Februari 2002 | Land: Frankrijk | Regie: François Ozon | Cast: Emmanuelle Béart, Isabelle Huppert, Catherine Deneuve

In het grote huis van een bourgeoisfamilie uit de jaren vijftig doet zich rond de kerstdagen een moord voor. De pater familias legt het loodje, de moordenares is zeker één van de acht aanwezige vrouwen. Maar whodunit ? Dat is de plot van 8 Femmes'die zo kan doorgaan voor een Agatha Christie-mysterie. Opmerkelijk aan Ozons bewerking van een theaterstuk door een zekere Robert Thomas, is dat alle acht de vrouwen (meer personages komen er niet aan te pas) op een bepaald moment in Frans variété losbarsten en zo hun diepere emoties prijsgeven.



Wat vreemde resultaten geeft, met La Pianiste Isabelle Huppert die weer achter het klavier plaatsneemt, zij het hier om in 'message personnel' van Françoise Hardy los te barsten ("et si tu crois un jour que tu m'aimes, .. "). Of met mama Cathérine Deneuve en oudste dochter Virginie Ledoyen (The Beach) die een handen- en heupenzwaaiend achtergrondkoortje vormen voor het liefdeslied dat de jongste dochter voor haar vader kweelt.



Vlak na dat liefdeslied wordt ontdekt dat papa een mes in de rug geplant heeft gekregen. Er is niemand langsgekomen want de honden hebben niet geblaft, de wegen zijn besneeuwd en (we zitten in het pre-mail-of-mobieltje tijdperk) de telefoonlijn is doorgesneden. De dader bevindt zich dus tussen de acht vrouwen. Wie heeft de moord begaan ? Zijn alcoholische moeder ? Zijn nu weduwe Deneuve of haar zus, neurotische oude vrijster Huppert? Eén van de dochters? Zijn zus Pierrette? Huishoudster madame Chanel of het nieuwe kamermeisje Louise (Béart) ? Terwijl de dames de intrige proberen te ontrafelen stoten ze op steeds meer geheimen. Ze beslissen eerlijk te zijn tegenover elkaar. En zo komt nogal wat familiale histoire cachée naar boven. Weeral zo'n film die de spoiler-functie op uw favoriete K.U.Tsite rechtvaardigt!



Emmanuelle Béart als de verleidster, Huppert als de frigide bitch, Ledoyen als het onschuldige meisje, Deneuve als de elegante bourgeoismadam op leeftijd, met de casting zit het goed. En van het Agatha Christie-format heeft Ozon een best amusant script gebrouwen. Veel fundamenteels over het vrouwelijke wezen wordt ten andere niet gemeld en dat Franse chanson, groepsdansjes incluis -zonder tirolerhose deze keer, herinner u Ozons Fassbinder-bewerking 'Gouttes d'eau sur pierres brûlantes'- begint na een eindje aardig te vervelen. Bref, for better or for worse : pour les amateurs du genre!

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de

Let op: wanneer u verder gaat zit de kans er dik in dat het einde van de film verklapt wordt met alle gevolgen voor uw filmervaring vandien.

ik wil mijn pret bedorven zien

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De maskers vallen één voor één af. De pater familias kreeg nogal eens nachtelijk bezoek van speciaal daartoe aangetrokken huishoudster Béart, zijn dochter verwacht een kind, zijn zus blijkt zich in de armen van huishoudster madame Chanel te hebben geworpen. De moeder hield geld achter, frigide Huppert smacht eigenlijk naar liefde (liefst van Hem) en perfecte moeder Deneuve had als minnaar zijn ex-zakenpartner die hem bankroet heeft gemaakt. Dan komt de kat op de koord : het hele gedoe is op poten gezet door de jongste dochter, die een fake moord op touw heeft gezet om aan papa te bewijzen dat de zeven andere vrouwen helemaal niet van hem hielden. En dat gelooft ie : na anderhalf uur donkere geheimen gelardeerd met variété zet de man simpelweg zelf een pistool tegen de kop. Neem het hem eens kwalijk.