Cuba Feliz

'Bad timing.' Dat is nog zowat het enige vriendelijke wat je kan schrijven over 'Cuba Feliz'. De film kondigt zich in de persmap aan als een muzikale ontdekkingsreis doorheen Cuba. Na het prachtige 'Buena Vista Social Club' (zie KUT-archief), na geweldige salsa en zwoele percussie op de Antilliaanse feesten, Polé Polé en Open Tropen, verwacht je bij de woorden 'Cuba', 'Muziek' en 'Documentaire' een explosie van verschroeiende ritmes en sensualiteit, verwacht je al dansend door een leuk filmpje te swingen. Helaas. Driewerf helaas. Wij chronometeerden de momenten die toch een beetje de moeite waren. Alles bij elkaar zeven minuten.

Een citaat uit de persmap: " 'Cuba Feliz', een verhaal over een kerel die een droom heeft gehad. Deze kerel heet Gallo. Hij is een straatzanger en zijn droom neemt hem mee door heel Cuba. Hij bevindt zich tussen de muzikale legendes: de sterren van de salsa, de rappers van de arme wijken, orkesten met vurige oudjes, zangeressen van Bolero's, improviserende jazzlui, mystieke trommels of feestvierende dorpsbewoners. Deze magische momenten verwerkt Gallo in liedjes die hij uit het hoofd kent."

Geloof er niets van. Ten eerste zingt El Gallo niet een beetje vals. Ten tweede ligt het zwaartepunt bij die 'improviserende jazzlui' bij ene Pepin Vaillant, een boomlange Afro-Amerikaan die erin slaagt zijn trompet als een reeks welgemikte scheten te laten klinken. Vervang tenslotte de begrippen 'sterren van de salsa', 'mystieke trommels', 'vurige oudjes' en 'magische momenten' door respectievelijk '10 seconden film', 'totaal uit de maat', 'dementerende bejaarden' en 'teksten die zelfs Eddy Wally zou weggooien'.

En het houdt niet op. "Ik wou mijn camera laten dansen," zegt regisseur Karim Dridi. We hebben het geweten. Nog nooit zoveel hoofdpijn bij beelden van half gekadreerde lichamen gehad. "Afwisseling was belangrijk," aldus onze Karim. Absoluut. Inktzwarte nachtopnames, overbelichte videobeelden en grofkorrelige pellicule bezorgen je een instant migraine. En ook: "El Gallo, onze hoofdrolspeler, had niets." Yep. In de eerste plaats geen stem of fatsoenlijk gitaarspel.

Is er dan niets goed aan 'Cuba Feliz'? Tja. In enkele schaarse momenten improviseren twee echte trompettisten erop los. Niet toevallig staan El Gallo en Pepin, onze schetenman, er beteuterd op toe te kijken. Voor de rest is 'Cuba Feliz' huilen met de pet op. Nog nooit tijdens een film zoveel mensen naar het toilet zien gaan. Het enige goede gevoel dat 'Cuba Feliz' je geeft is de functie van 'scenarist' Pascal Letellier. De man is directeur van de belangrijkste franse wereldmuziekfestivals. Soms is het waarlijk fijn in België te wonen...

Filip Hermans Helemaal (niet) akkoord? Lees de