Ray

Genre: Drama | Duur: 2u32 | Release: 23 Februari 2005 | Land: VS | Regie: Taylor Hackford | Cast: Larenz Tate, Curtis Armstrong, Regina King, Kerry Washington, Jamie Foxx

Taylor Hackford heeft een oog voor goeie verhalen (Dolores Claiborne) en voor vrouwen (hij is samen met Helen Mirren), plus een puik oor voor muziek (The Devil's Advocate heeft een coole soundtrack).



Geen wonder dat de man zich aangetrokken voelde tot het fantastische levensverhaal van de onlangs gestorven Ray Charles. Sex, drugs en rock 'n roll genoeg in het leven van de man die als arme zwarte blind werd op zijn zevende, maar uitgroeide tot een levende legende als geniaal 'crossover' artiest. Ray mengde muziekstijlen zoals ie zijn vrouwen en zijn poeders mixte: met explosief resultaat.



De film naar het leven van dit genie brengt verhalend vaak wat minder gensters teweeg: we worden nogal om de oren geslagen met een psychologische verklaring voor Charles' handel en wandel -wat hij wél nog met eigen ogen waarnam, en dan nog van heel dichtbij, was hoe zijn broertje verdronk in een badkuip. De flashbacks naar die kindertijd, waarin zijn alleenstaande, arme maar strenge moeder hem dwong trots en zelfstandig te zijn, zijn traag en klassiek in beeld gezet. Tragisch allemaal, maar pàkken doet het niet.



De scènes uit de jaren vijftig en zestig, zijn daarentegen vaak verbluffend. Want terwijl hij met 'I got a woman' de soulmuziek uitvindt, een soort zwarte Laïs tot vast achtergrondkoortje omdoopt (de Raelettes!) en zijn liefde voor vrouw, minnaressen en heroïne belijdt, komt Ray Charles voor je ogen tot leven. Jamie Foxx levert een prachtprestatie. Hij praat met zijn schouders, laat zijn hoofd achtbanen in de lucht schrijven en spert zijn glimlach net zo wijd als de man die hij doet verrijzen.



In deze naar Oscars hengelende biopic wordt wel héél erg binnen de lijntjes gekleurd: slappe kandidaten dus als 'beste film' en 'beste regisseur'. Maar over Hackfords smaak blijven we zeer te spreken: de twee allerbeste dingen aan het hele 'Ray'-project, de spectaculaire muziek en de al even verbluffende vertolking van Foxx, krijgen zoveel nadruk dat ze na een tijdje gewoon de hele film gaan uitmaken. Zeer terecht. Want hoewel je Ray hoegenaamd geen kritiekloze hagiografie kan noemen, kom je de zaal buiten met ontzag voor Ray Charles, en spurt je richting platenzaak.