Robots

We beginnen stilaan nostalgisch terug te hunkeren naar Aladdin, Simba en consoorten, naar de tijd dat animatie nog steevast bits en bytes weerde, naar de tijd dat de boodschap nog niet onderhevig was aan de vormgeving. Helaas, in de 21ste eeuw liggen de kaarten nu éénmaal anders: de computer zit op de troon in Hollywood en verpulvert met één vingerknip traditionele 2D-prenten die de concurrentie met hem aandurven. Chris Wedge is een man die zijn pluimen reeds verdiende in het computermileu. Met Ice Age diende hij zowel Dreamworks (Shrek) als Pixar (Monsters Inc.) van repliek en met de korte animatiefilm Bunny wist hij zelfs een oscarnominatie te verzilveren. Helaas is zijn jongste worp in het computermileu, Robots, de zoveelste CGI-flop op rij geworden.

De glestjers en spelonken uit Ice Age ruimen plaats voor een uit radertjes opgetrokken metropool, die luistert naar de ongeïnspireerde naam, Robot City. De naïeve idealist Rodney verlaat de huiselijke haard en vertrekt richting grote stad om ginds furore te maken. Hij wil zijn diensten aanbieden aan de legendarische Bigweld (met de pafferige sigarenstem van komiek Mel Brooks) en zo succes boeken als uitvinder. Het is echter niet meer Bigweld die de scepter zwaait, maar de maniakale Ratchet die de traditionele herstellingsstukken wil vervangen door peperdure 'upgrades'. Als een rasechte Karl Marx neemt Rodney het heft in eigen handen en tracht hij Ratchet van zijn cybertroon te stoten.

Na de speelkamer (Toy Story), de oceaan (Finding Nemo), en de insectenmicrokosmos (Antz) wordt de computerloep ditmaal verschoven naar het robotuniversum. Nieuw is het echter allemaal niet, want maar al te vaak komt de formidabele SF-reeks 'Futurama' , van de hand van Simpsonstekenaar Matt Groening, voor de geest. Het zal dan vast ook geen toeval wezen dat de naam van de loslippige Fender rijmt op die van de al even brutale Futuramarobot Bender. De robots zijn allen gemodelleerd naar de eeuwenoude archetypes uit de animatiefilm: de jonge idealist, de oerdomme schurk, de komische side-kick. Voortdurend worden we geplaagd met een 'Tiens, dat hebben we al eerder gezien'-gevoel. Is het misschien omdat de animatieformule (gij zult een analogie trekken naar de mensenwereld) ietwat geforceerd overkomt? Of omdat de moraal er weer lekker stroperig is opgesmeerd ("Vader , ik raakte aan de top omdat jij in mij geloofde en blablabla" dixit Rodney)?

De robots zijn allen gemodelleerd naar de eeuwenoude archetypes uit de animatiefilm: de jonge idealist, de oerdomme schurk en de komische side-kick.

Robots ziet er naar vanouds prachtig uit, vooral door het monikkenwerk dat Wedge en zijn team gestopt hebben in de hippe look van de mechanische microkosmos. Helaas blijft een getunede Lada nog steeds een Lada. En na een prima start komt deze Lada maar al te snel tot stilstand. Het verhaal naait het ene cliché na de andere, en de humor is volledig spoorloos (of vindt u een toiletpot die zegt "De pot op" dan grappig?). Robin Williams, die de robot Fender dezelfde komische touch tracht te geven als hij deed met de geest van Aladdin, werkt zelfs meer op de zenuwen dan dat ie grappig staat te wezen. Paul Giamatti is wel aanstekellijk, als de poortwachter Tim. Helaas, computergegenereerde films, die nog vernieuwend trachten te zijn, zijn gedoemd een stille dood te sterven. Met deze Robots is het niet anders.

Sven De Hondt Helemaal (niet) akkoord? Lees de