Remember The Titans

Jawel, beste lezers, de paasvakantie is net achter de rug en dat wil zeggen dat de kinderstudio's hun beste beentje hebben voorgezet. Onlangs kon men reeds gaan kijken naar Disney's The Kid en nu kan men dus weer naar een knuffelbaar Disneyproduct gaan koekeloeren. Disney kan maar geen genoeg krijgen van al die films die de innerlijke goedheid van de mens promoten. Voor de kut-redacteurs geen probleem, maar als zelfs Kardinaal Danneels een stijve krijgt van het kijken naar deze films dan moét u zich toch vragen beginnen te stellen.

In Remember the Titans wordt voor de duizendste keer het verhaaltje opgerakeld van de -toch wel nutteloze - strijd tussen blank en zwart. Natuurlijk is dit nog -spijtig genoeg- een hot issue en mogen we zelfs in ons eigenste Vlaanderen - foei Antwerpen- het schaamrood op de wangen krijgen. Het is daarom niet echt leuk om naar zulke prenten te gaan kijken. Bovendien bevinden de films die deze materie op de juiste leest schoeien zich in een categorie die niet echt succes garandeerd bij het grote publiek en enkel door de jongere kijkertjes te bezichtigen zijn in de klas van Moraal. Geen probleem, dacht Disney, we passen daar wel een mouw aan. Disney had immers het inventieve idee om deze woordenwisseling tussen blank en zwart te verplaatsen naar het football field, waar het er soms misdadig hard aan toegaat.

Remember the Titans gaat aldus over een footballteam - dus geen voetbal zoals in België, in de States noemt men dit Soccer - genaamd de Titans, die een toch wel mooie reeks hebben neergezet. Maar in 1971 werd de betreffende school Alexandria verplicht om zich te integreren met een zwarte school. Dat dit niet meteen op sympathie kon rekenen van de residerende gemeenschap is een understatement. Als klap op de vuurpijl mag de headcoach Bill Yoast (Will Patton) zijn biezen pakken en plaats ruimen voor de zwarte coach Herman Boone (Denzel Washington). Een woeste gemeenschap moet zich danig in toom houden om niet tot gewelddadige acties over te gaan. Wat volgt is een waar Belgisch compromis: Boone blijft headcoach en Yoast mag de defensieve manschappen onder zijn hoede nemen. Voor zover het gevecht tussen de twee coaches.

Daarnaast kan er natuurlijk geen wedstrijd worden gewonnen zonder een team, en zeker niet zonder team spirit. Net twee ingrediënten waarover de Titans op het moment niet echt de beschikking hebben. Maar zoals in alle Disneyverhaaltjes slaan de aanvankelijke vijanden de handen in elkaar en trotseren ze de ogenschijnlijk onmogelijke klip. Blank en zwart vormen een nooit eerder geziene unie en spelen zich een weg naar de finale. Dat het allemaal niet zo zwart-wit is in de werkelijkheid, kunnen we met mondjesmaat proeven in deze film, maar wordt toch te vaak bedekt met de mantel der liefde.

Remember The Titans leek een veelbelovende film - zeker als we kanonnen als Washington en Patton op de affiche zien staan - maar kan zich eigenlijk nooit van het Disneyetiket verlossen. Dat de film mede werd geproduceerd door Jerry Bruckheimer - Gone in 60th Seconds - viel duidelijk af te leiden aan de talloze tackles die geaccompagneerd werden met geluiden die doen denken aan paaseieren met een dikke chocoladelaag die kapot worden geslagen. Over de talrijke jonge acteurs die voor de hoofdbrok van de film zorgen, mogen we niet te hard zijn, want zij kregen een absoluut waardeloos script voor hun ogen en moesten de helft van de tijd onwaarschijnlijke scènes spelen. Washington - met z'n Michael Jackson-look uit de jaren '70 - stelt diep teleur en leek warempel op zomervakantie te zijn. Patton van zijn kant, trok weer de reeds gekende smoeltjes, maar leek nooit echt geloofwaardig in zijn rol. Zelfs FC De Kampioenen scoort nog hoger dan deze brol.

P.S.: deze film is gebaseerd op een waar gebeurd feit.

Sven Van Beirs Helemaal (niet) akkoord? Lees de