Sweet Sixteen

Liam's moeder komt net vrij de dag voor zijn zestiende verjaardag. Wanneer hij weigert om haar tijdens een gevangenisbezoek drugs door te geven van haar vriend Stan, wordt hij door de hardvochtige Stan en zijn eigen grootvader op straat gezet. Hij trekt in bij zijn zus Chantelle die alleen woont met haar jonge zoontje Calum. Om zijn moeder te plezieren, en vooral ook om haar weg te houden bij haar drugsdealende vriend, gaat Liam op zoek naar geld om voor zijn moeder een stacaravan te kopen waar ze samen kunnen gaan wonen wanneer ze vrijkomt. Met de hulp van zijn vriend Pinball steelt hij drugs van Stan en brengt ze zelf aan de man. Liam's intelligentie en vooral zijn fanatiek doorzettingsvermogen leveren hem respect op in het milieu en brengen hem al snel in aanraking met zware jongens.

De omgeving speelt bij Loach steeds een belangrijke rol. Hij vertrekt van een reëel feit op een concrete plaats. Grauwe sociale woonwijken in de Schotse regen vormen de achtergrond van Liam's verhaal. De locaties in de buurt van het Schotse Glasgow, Greenock en Port Glasgow, zijn twee plaatsen langs de Clyde-rivier waar de werkloosheid zeer hoog ligt sinds de grote scheepsbouwwerven in de jaren '80 de deuren sloten. De streek scoort de hoogste cijfers in heel Groot-Brittannië wat betreft tienermoeders, kindermishandeling en schoolverlaters.

De film bevat verder alle typische Loach-ingrediënten: niet-professionele en lokaal gerekruteerde acteurs, een open scenario met ruimte voor improvisatie en reële verrassingseffecten (bepaalde details in het draaiboek worden weggelaten in het script van de acteurs), een camera die voldoende ruimte laat aan de personages, aandacht voor de sociale achtergrond, en een evenwichtige balans tussen humor en drama. Ook het jonge hoofdpersonage Martin Compston, die overigens een schitterende prestatie neerzet, is geen professionele acteur maar een gewone working class boy die uit een lokale school geselecteerd werd. Al deze elementen geven de film een sterke authenticiteit.

Wat heeft de film dan meer dan de typische Loachfilm? Misschien is het de jeugdige dynamiek, het nerveuze ritme, eigen aan het jonge hoofdpersonage, dat de film een extra drive geeft. Misschien is het omdat deze film veel gedurfder, brutaler en gewelddadiger is (hoewel niet altijd expliciet).

Of misschien is het de pijnlijke moeder-zoon relatie die de film zo indringend maakt.

Hoe het ook zij, de film heeft meerdere kwaliteiten waarvan niet één van de minste is ons een welkome beschutting te bieden tegen de blockbusterbombardementen. Filmmakers als Ken Loach of onze eigenste broeders Dardenne, bewijzen keer op keer dat het ook anders kan en dat je zonder special effects, zonder grote sterren en zonder een miljoenenbudget ook een steengoede film kan maken. Leve het sociaal-realisme!

Ils Huygens Helemaal (niet) akkoord? Lees de