Swordfish

Sinds Joel Silver uitpakte met de immens succesvolle en grensverleggende prent The Matrix, maakte hij geregeld gebruik van deze film om zijn nieuwste films (bv. Romeo must die, Exit Wounds, ...) aan te prijzen. Deze verwijzing lokte bij het grote publiek natuurlijk grote verwachtingen uit en deed hen stormlopen naar de dichtsbijzijnde bioscoop. Twee uurtjes later kwam het merendeel van het volk met een heuse kater uit de pikdonkere zaal. Met Swordfish slaat Silver - die de film produceerde - opnieuw het Matrix-straatje in en loopt hij andermaal tegen de lamp.

Het verhaal van Swordfish is flinterdun. Gabriel Shear (Travolta) is een 'spion' van de Amerikaanse overheid, die het danig in zijn bol heeft gekregen. Om zijn plannen te verwezenlijken heeft hij een grote bankrekening nodig. Dat geld wil hij bekomen door de DEA te beroven van hun 'illegaal' bekomen drugsgeld. Om aan dat geld te geraken heeft Shear evenwel een steengoede computerkraker nodig. Hij zet zijn zinnen op Stanley Jobson (Hugh Jackman). Deze superhacker zit in de penarie; hoederecht van kind verloren, slechte job en geen computers. Shear besluit om zijn partner Ginger (Halle Berry) erop af te sturen...

Naast het hoe-schrijf-ik-een-verhaal-in-60-seconden scenario, is de 'look' van de film ook niet bijster origineel. Net zoals in The Matrix passeren de stijlvolle zwarte brillen, donkere maatpakken, blitse auto's, knappe grieten, blinkende computers en knetterende geweren. Daar houdt evenwel de gelijkenis met The Matrix op en begint het universum van Swordfish. Een hoogst merkwaardige en chaotische wereld. Nochtans start Swordfish hoopvol met een monoloog van John Travolta over de schandalig slechte Hollywoodfilm - vooral het einde van deze films wordt onder de korrel genomen. Travolta spuwt de woorden uit tijdens een onderonsje in de West Los Angeles Bank. Hij is daar bezig met een nooit eerder geziene bankoverval, waarbij een dozijn gijzelaars 'aangekleed' zijn met springstof. Wanneer één van de gijzelaars door de nietsvermoedende politie wordt weggesleurd, zijn we getuige van de beste 30 seconden van de hele film. Een kolossale explosie doet zich voor die door 125 cameras op een Matrix-achtige manier in beeld is gebracht. Cinema van de bovenste plank! Spijtig genoeg zakt het peil van de film het komende uur en een half naar ongekende laagten - fans van Halle Berry kunnen zich nog vergapen aan haar aardbeien.

Grootste oorzaak van deze wending is de regie - was die er eigenlijk? - van Dominic Sena. Deze knaap behoort tot het rijtje van opkomende 'videoclipregisseurs', zoals de maker van The Cell. Mooie beeldjes en blitse outfits, maar geen zinnige dialogen en een onbestaand verhaal. Deze knapen willen immers enkel maar hun visuele kunstjes opvoeren, en brengen het cinemagebeuren met hun hyperkinetische cameramoves enkel maar grote schade toe. In zulke prenten lopen gevestigde waarden als een Travolta hopeloos verloren. Sena maakte in zijn vorige leven vooral furore met videoclips en reclamestukjes voor Janet Jackson, Nike, IBM, Tina Turner en Apple. Met zijn debuutfilm, Kalifornia, maakte hij een nog redelijke beurt, maar zijn laatste prent, Gone in 60 Seconds, deed ons inzien dat hij het clipgebeuren nog niet heeft kunnen loslaten. Met Swordfish toont Sena andermaal aan dat het beter zou zijn indien de man zich stortte op de nieuwste videoclip van Madonna.

Sven Van Beirs Helemaal (niet) akkoord? Lees de