Blow

Genre: Actie | Duur: 2u02 | 2001 | Release: 3 Oktober 2001 | Land: VS | Regie: Ted Demme | Cast: Johnny Depp, Penélope Cruz, Franka Potente, Rachel Griffiths, Ray Liotta, Jordi Mollà

De makers van Blow hadden eigenlijk nog weinig kans een betere film over drugsmokkel te maken dan het eerder dit jaar verschenen Traffic. De enige troef die ze nog op tafel konden gooien was de aanwezigheid van een handjevol vrij goeie acteurs, onder leiding van de altijd sterke Johnny Depp. Maar die troef wordt niet uitgespeeld. Blow is dan ook verre van een goede film geworden.

De oorzaak is in de eerste plaats het oppervlakkig scenario. De waargebeurde belevenissen van ene George Jung, een knaap die uit onvrede over de armoede tijdens zijn jeugdjaren, besluit maar eens flink marihuana, en later cocaïne, te gaan dealen, worden gereduceerd tot een aantal korte, los van elkaar staande gebeurtenissen. Er is geen samenhang, geen climax, geen spanning, geen humor,...

De kern van het probleem is natuurlijk dat de tegenslagen en de schaarse momenten van glorie in George's leven nauwelijks interessanter zijn dan een verfilming van het leven van pakweg de bakker op de hoek of de plaatselijke schoolmeester. Op geen enkel moment in zijn leven heeft Jung iets opzienbarends of belangrijk gedaan. Integendeel, zijn leven is een aaneenschakeling van mislukkingen en ontgoochelingen. Als men dan zonodig een crimineel centraal wil stellen, laat hen dan alsjeblieft een echt succesvolle misdadiger zijn, of je moet er een komedie van maken. Maar nu wordt het publiek geen ogenblik geboeid, en laten George's capriolen de kijker koud. De idee deze biografie te filmen, moet dus wel uit het brein komen van iemand die zelf al wat teveel van het witte poeder gesnoven had.

Regisseur Ted Demme had misschien nog zijn voordeel kunnen halen uit het feit dat George's 'carrière' zich ontwikkelde in de jaren'70, wat bv. van Boogie Nights zo'n voltreffer maakte. De belichting en fotografie lijken dat eerst wel te bevestigen, want Blow lijkt bij momenten een authentieke jaren '70-prent, maar na een kwartier heb je dat ook wel gehad en blijft alleen een letterlijk erg lelijke film over, waardoor Blow dan helaas al vlug verstrandt in een B-filmpje. De toetakeling van de acteurs, met voornamelijk afschuwelijke pruiken, moet dan weer het voorbij gaan van de tijd suggereren. Bovendien komt Demme daar in conflict met die eerdergenoemde troef, de casting. Johnny Depp begint nu wel stilaan te oud te worden om een 25-jarige te spelen (hij is in werkelijkheid 38!), maar is als pakweg 45-jarige, op het eind van de film, ook volstrekt ongeloofwaardig. Toppunt is wel de leeftijd van de acteurs die George's ouders vertolken. Ray Liotta is in werkelijkheid slechts 8 jaar ouder dan Depp, en Rachel Griffiths is zelfs 5 jaar jonger! Voor de onwetende bioscoopbezoeker mag dit dan misschien geen bezwaar zijn, het stoort des te meer als je er wel van op de hoogte bent.

Het is ook een vraagteken waarom de aanwezigheid van Penelope Crùz zo sterk benadrukt wordt in de promotie rond deze film. Niet alleen is haar personage vrij onbelangrijk en maar beperkt aanwezig in het verhaal (in het eerste uur komt ze zelfs niet aan bod), La Crùz weet er ook niet meer van te maken dan wat op papier stond. De hype rond deze dame lijkt dus wat de helling komen te staan, hoewel we haar hier nog het voordeel van de twijfel gunnen, aangezien zelfs klassebak Depp geen tweede dimensie aan zijn personage weet toe te voegen. De enige actrice die zich hier staande houdt is dan verrassend genoeg de Duitse Franka Potente, die we vooral kennen als Lola Rennt. Zij is een klein lichtpuntje in dit rommelige gedoe dat een film moet voorstellen.

Blow weet de hoge verwachtingen niet waar te maken. Niet meteen een draak van een film te noemen, maar wel een totaal ongeïnspireerd en zonder veel creativiteit gedraaid ding over een totaal oninteressant persoon.