The Bourne Identity

Tijdens een stormachtige nacht pikt een Italiaanse vissersboot een drenkeling op. Een onbekende jongeman dreef bewusteloos, en in duikerspak, rond in de Middellandse zee. Bij zijn ontwaken herinnert hij zich helemaal niets meer, en het enige wat hij bij zich heeft is het nummer van een Zwitserse bankrekening. Eens aan land kan de man beginnen met de zoektocht naar zijn identiteit en naar wat hem overkomen is.

Dit is het begin van The Bourne Identity, een intrigerende actiethriller naar de roman van de bekende auteur van spionageverhalen, Robert Ludlum. Dit doet hopen dat deze film, die op het eerste gezicht maar een doordeweekse actiefilm lijkt, over een stevige plot beschikt. Die hoop is terecht. The Bourne Identity is een knap opgebouwde, gevarieerde film geworden, die perfect voldoet aan de eisen van het genre.

Dit is in de eerste plaats te danken aan de regisseur. Doug Liman verraste ons enkele jaren geleden al met het kleurrijke Go, een soort junior-versie van Pulp Fiction. Met zijn flamboyante stijl lijkt hij niet de meest geschikte persoon voor mysteries, maar het droge en ietwat gedateerde verhaal vraagt eigenlijk net om zo'n aanpak. We mogen er niet aan denken wat onpersoonlijke regisseurs als bv. Tony Scott (Spy Game) of Joel Schumacher (Bad Company) met dit materiaal zouden aanvangen. Liman heeft dus knap werk geleverd. Zijn aanpak is fris en bijdetijds. Hij schenkt ons trouwens ook de meest sympathieke auto-achtervolging van het jaar: Bourne, achtervolgd door de politie, raast door de straten van Parijs in een mini.

Tweede grote troef is Matt Damon, een goeie acteur (The Talented Mr. Ripley, Good Will Hunting), maar geen superster en al helemaal geen actieheld. In navolging van zijn boezemvriend Ben Affleck (The Sum of All Fears) waagt hij zich voor het eerst in dit genre en hij doet dat met verve. Het is immers net omdat Damon eerder een karakteracteur is, dat zijn avonturen zo geloofwaardig overkomen. Een publiek kan meer sympathie opbrengen voor Jason Bourne dan voor pakweg Rambo. Damon waagt zich weliswaar aan enkele schietpartijen en lijf-aan-lijf gevechten, maar hij is dan ook een gewezen CIA-agent. Aan zijn zijde staat Franka Potente, de Duitse actrice uit Lola Rennt, en de combinatie van all-american boy en no-nonsens Europees meisje werkt uitstekend. In de bijrollen zien we knappe acteurs als Chris Cooper (de buurman uit American Beauty), Clive Owen (de vreemde butler uit Gosford Park) en Julia Stiles (de anders zo truttige trien uit o.a. Save the Last Dance). Heel vreemde, a-typische casting, maar eveneens geslaagd.

Pretentieloze en genietbare actieprent

Wat tenslotte ook in grote mate bijdraagt tot de genietbaarheid van deze prent is de look. Zowat de hele film speelt zich af in Europa, en dat levert prachtige beelden op. Alle locaties voelen op een of andere manier heel vertrouwd aan, en de kleurrijkheid van steden als Parijs en Praag (dat in de film doorgaat voor Zürich) is oogstrelend en maken de film heel authentiek. De scènes die zich binnen afspelen (het Amerikaanse hoofdkwartier van de CIA, de flat van Bourne) baden in koud, steriel TL-licht, en ook dat heeft effect.

Het zijn net deze drie elementen, die gewoonlijk het minst aandacht krijgen in het actiegenre. De zorg voor de technische aspecten, het verzorgde scenario en de knappe casting maken van The Bourne Identity dan ook een onderhoudende, pretentieloze actiefilm, die van begin tot eind weet te boeien. De mix van actie, spanning en een vleugje romantiek, is geslaagd. Nooit gaat Liman zijn boekje te buiten, en het is dan ook te hopen dat de sequel, waarvan door het Amerikaanse succes van deze film al sprake is, ook door hem mag geregisseerd worden. Hij heeft er alleszins al een fan bij.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de