C'est le Bouquet

C'est le bouquet qui a tout fait! Voilà, de hele film samengevat door slechts vier woorden meer te gebruiken dan de titel. Veel heeft C'est le Bouquet! dan ook niet om het lijf. Alles draait om een bos bloemen die een onbekende heer Kirsch laat afleveren bij Catherine (Sandrine Kiberlain), vrouw van Raphael (Jean-Pierre Darrousin). Deze bloemen zijn een middel om zich te excuseren; Kirsch had Catherine namelijk om 7 uur 's ochtends uit bed gebeld. Bleek dat ze oude kennissen zijn die elkaar in 15 jaar niet gezien hebben. Het vroege telefoontje zorgt voor bijzonder veel ochtendnervositeit bij Raphael, die het natuurlijk maar niks vindt dat er een aanbidder voor zijn vrouw opduikt. Het koppel krijgt ruzie en als gevolg van de hele affaire, snauwt Raphael zijn baas af en wordt ontslagen.

Catherine is echter niet thuis wanneer het boeket geleverd wordt en de bloemen komen bij de buren, Alice en Antoine, terecht. En zo gaan de bloemen verder van persoon tot persoon en zorgen voor heel wat misverstanden..

Verwacht u niet aan een komedie; regisseuse Jeanne Labrune typeert haar film immers als "une fantaisie où les gens parlent et se parlent, prennent plaisir à s'interroger sur le sens des mots". Ze voegt er nog aan toe : "J'aime le language, c'est une source de jeu".

Vrij vertaald: iedereen in de film heeft aan een minimum genoeg om de woorden van een ander verkeerd op te vatten en vindt het daarom gerechtvaardigd om de muggenneuker uit te hangen, volop discussiërend over 'le vrai sens des mots'. Bijvoorbeeld : iemand beschrijft Chinezen als 'mensen met spleetogen' en voegt er nog aan toe dat 'je een kat een kat moet noemen'. Bon, de reactie daarop luidt: 'Wat ben jij nu toch voor een ongelooflijke racist ! Door deze mensen te vergelijken met katten, maak je duidelijk dat je ze minderwaardig vindt! Zijn Chinezen voor jou dan net zoveel waard als animale wezens, misschien?' Vervolgens houdt men op met zeveren en geeft de bloemen de schuld van dit alles.

Tja, wie dit soort interpretatie-gekakel leuk vindt, moet maar geen aanstoot nemen aan de tekst die hieronder zal verschijnen.

C'est le Bouquet! is STOMvervelend van begin tot einde. Het ontbreken van een degelijk verhaal, holle dialogen die uit een life-style magazine lijken geplukt, Amerikanen die Frans praten, en last but not least, uiterst irritante vertolkingen (vooral Darroussin spant de kroon) maken van C'est le Bouquet! een film om snel te vergeten.

Persoonlijk vind ik het concept van de cinema 'L'Art pour L'Art' nog een interessante stijloefening. Le cinema 'Le Language pour Le Language' kan me echter gestolen worden!

Pol Van Achter Helemaal (niet) akkoord? Lees de