Kingdom of Heaven

Onze noorderbuur Paul Verhoeven droomde al jaren van zijn kruisvaardigersfilm, Crusades, maar uiteindelijk kreeg Ridley Scott de eer de kruistochten te verhalen. Het zou voor een cineast met 'Sir' voor zijn naam, en het epos Gladiator op zijn palmares, spek naar de bek moeten zijn. Want of het nu Troy, King Arthur of Alexander is, allemaal zijn ze schatplichtig aan het gladiatorenepos dat op zijn eentje de peplumtraditie uit de jaren vijftig nieuw leven inblies. Helaas heerst het déjà-vu gevoel iets te vaak , waardoor de dappere kruisvaardiger Balian, maar tot de knieën van de grote gladiator Maximus komt.

Toch is Kingdom of Heaven zeker geen Gladiator 2 geworden, al had het niet veel gescheeld of Russel Crowe zou ons opnieuw de (geschiedenis)les gespeld hebben. De producenten verkozen echter Hollywoodhunk met bakvispotentieel Orlando Bloom. Een zegen is het helaas niet gebleken, want Bloom verdrinkt in zijn harnas en zakt stilletjes weg tegenover zijn tegenspelers Liam Neeson, Brendan Gleeson en Jeremy Irons. Toch zijn we maar al te vaak getuige van Gladiatorachtige taferelen (het klassieke beeld van de hand die zich door de graanhalmen beweegt). Als kijker verwacht je dan ook dat de engelachtige stem van Enya continue op de loer ligt, al weet Scott Enya te omzeilen met religeuze orgelmuziek.

Een opschrift bij aanvang van de film leert ons dat het 1138 is. De jonge hoefsmid Balian krijgt bezoek van de baron van Jeruzalem, Godfey of Ibelin (Liam Neeson). Die vertelt hem dat hij zijn vader is: Star Wars is niet ver af. Na de moord op een priester, wil Balian zijn zonden wegwassen. Hij reist hij zijn vader achterna richting Jeruzalem, alwaar hij door de koning (Edward Norton, de hele film achter een ijzeren masker verscholen) tot aanvoerder van het Jeruzalemse leger wordt benoemd en het tegen de Arabieren opneemt. Kingdom of Heaven wordt netjes volgens de traditionele peplumstructuur verteld: een proloog waarin de zero zich opwerkt tot hero, een oogje krijgt op de knappe griet , en in de spetterende finale de schurken in de pan hakt. Wie een dikke twee uur flitsende veldslagen verwacht is er helaas aan voor de moeite. Het finale gevecht oogt mooi en bombastisch, maar laat je toch nog op je honger wachtten.

De regie van Scott is naar vanouds groots, het is het scenario dat het grootste euvel vormt.

Scott liegt er niet om : "Wie historische epiek draait om de kunst, is een dikke dwaas". Zo blijft hij zijn winkel verdedigen. Al doet hijzelf, misschien onbewust, ook een duit in het geopolitieke zakje. Waterschaarste speelt een belangrijke rol in het conflict, en natuurlijk is er de eeuwige strijd tussen de Westerse katholieken en de Oosterse Islamieten. Scott goes Oliver Stone, al is het natuurlijk de oldfashion manier van vertellen die overheerst.

De regie van Scott is naar vanouds groots, het is het scenario dat het grootse euvel vormt. Scenarist William Monahan ontneemt het epos van al zijn epische grandeur en komt zo niet verder dan een incoherente, lege spektakelfilm. Een 'Kingdom of Heave'n blijkt nog veraf voor Sir Scott...

Sven De Hondt Helemaal (niet) akkoord? Lees de