De battre mon coeur s'est arrêté

Genre: Drama | Duur: 1u47 | 2005 | Release: 6 April 2005 | Land: | Regie: Jaques Audiard | Cast: Romain Duris, Niels Arestrup, Emmanuelle Devos, Linh Dan Pham, Aure Atika, Jonathan Zaccaï

Een Franse remake van een Amerikaanse film, het omgekeerde komt blijkbaar ook wel eens voor. De veelgeprezen regisseur Jaques Audiard (Venus Beauté, Sur mes lèvres) brengt met De battre mon coeur s'est arrêté een Franse versie van Fingers van James Toback, het relaas van een jonge man die op een kruispunt in zijn leven komt te staan: het lucratieve, maar moreel verwerpelijke baantje in de immobilieën-sector aanhouden, of zich op zijn oude passie storten: de piano.

Romain Duris, de uitstekende acteur uit L'Auberge espagnole, Exils en Arsène Lupin, neemt de hoofdrol op zich die in de originele versie door Harvey Keitel werd gespeeld. Duris mist wat uitstraling, maar zijn alledaagsheid is eigenlijk zijn grootste troef. De complexe rol van Tom, die enerzijds meewerkt aan allerlei louche zaken om zijn vader te behagen, en anderzijds zijn muzikaal talent wil optimaliseren ter nagedachtenis van zijn overleden moeder, zit hem als gegoten.

Hij krijgt natuurlijk ook degelijk materiaal in handen. Het scenario is beheerst en subtiel gedramatiseerd en de personages uitermate realistisch. Dat Tom zijn pianolessen opneemt als gevolg van een (bijna belachelijk) simpele gebeurtenis - hij ontmoet een vroegere collega van zijn moeder - toont aan dat het conflict écht innerlijk is, en wellicht al heel lang sluimert. Dit contrasteert met meer simplistische (vaak Amerikaanse) verhalen waarin de protagonist altijd plots wordt 'wakker geschud' door een voorval. Tom heeft dan ook al zeer snel onbewust een keuze gemaakt, maar moet daarvoor enkel nog los durven komen van zijn vader en collega's. Dat is des te moeilijker omdat hij in zijn liefde voor de piano alleen staat (niet toevallig spreekt zijn Chinese lerares geen Frans). Bovendien blijft hij twijfelen of hij wel een goede pianist is.

Die sobere en bescheiden dramatiek is ook zichtbaar in de vage tegenstelling van de twee keuzes. In een poging de kijker nadrukkelijk op de ondraaglijkheid van het dilemma te wijzen, had men immers makkelijk de verschillen tussen de twee werelden gratuit kunnen uitspelen. Dat doet Audiard niet, hoewel de keuzes wel symbool staan voor de ouders van Tom. Dat subtiele realisme is geruststellend en aangenaam, en is, hoe veralgemenend het ook mag klinken, toch typisch voor de Europese cinema. Dat de film noch met een happy end, noch met een pessimistisch slot eindigt, is ook kenmerkend.

Audiard zorgt met De battre mon coeur s'est arrêté dus voor een degelijk, onderhoudend en prima geacteerd psychodrama waarin de emotionele wervelwind van het hoofdpersonage knap wordt weergegeven. Een vergelijking met het origineel (dat trouwens al uit 1978 dateert!) is dan ook geheel overbodig.