The Last Castle

Nog maar eens een film doordrongen met misplaats Amerikaans heroisme.. Typisch dat enkel in dit soort film er geprobeerd wordt het publiek wijs te maken dat wat ook je verleden moge zijn, als je nú maar rechtvaardig, oprecht en patriotistisch bent, alles vergeven wordt. Denk bv. aan het geweldige The Fast and the Furious.

Maar soit, het draait dus allemaal rond drie-sterren generaal Irwin die een stoute jongen is geweest en overgeplaatst wordt naar een streng bewaakte militaire gevangenis. Kolonel Winter, de directeur, heeft een enorme bewondering voor de man die echter al snel zijn grootste tegenstander zal worden.

De kolonel heeft immers een wat eigenzinnige manier van ordehandhaving in zijn gevangenis met gewelddadigheden en jammerlijke dodelijke accidentjes tot gevolg. Eerst trekt de generaal zich er niet te veel van aan, maar als één van zijn nieuwe vrienden gedood wordt trekt hij ten strijde. Het doel: het veroveren van de gevangenis om zo te eisen dat de directeur vervangen wordt. Uiteraard zal Kolonel Winters al het mogelijke doen om dit tegen te houden en om te vermijden dat zijn superieuren hier ooit achterkomen.

Misplaatst heroisme zoals ik al zei.. Laten we nu even aannemen dat de krijgsraad zijn werk gedaan heeft, dan is deze man en al zijn kameraadjes dikke smeerlappen. Dat er misbruiken zijn in de gevangenis (en eigenlijk, zó erg waren deze nu ook weer niet), ok, dat is erg. Maar daarom wordt niet iedereen die ten strijde trekt opeens een rechtgeschapen en eerbaar iemand. Vooral de suggestie dat ondanks de smeerlapperijen die ze toch wel hebben uitgestoken zij eigenlijk de beste militairen zijn die Amerika kent, roept toch wel vragen op over de kwaliteiten van de scenarioschrijver (of die van het Amerikaans leger natuurlijk).

Conclusie: nog maar eens een idioot patriotistisch en totaal onrealistisch verhaal waarbij je (citaat van een IMDb gebruiker) veel beter 2u11 God Bless America zingt 'while poking yourself with a fork'. Amen.

Frank Moens Helemaal (niet) akkoord? Lees de