Elizabethtown

Genre: Romantische Komedie | Duur: 2u03 | 2005 | Release: 8 November 2005 | Land: VS | Regie: Cameron Crowe | Cast: Orlando Bloom, Kirsten Dunst, Susan Sarandon, Alec Baldwin, Paul Schneider, Judy Greer, Jessica Biel, Loudon Wainwright

Na Jerry Maguire en Almost Famous, stevige feelgoodfilms die je zonder schaamte liet inwerken, keken we enorm uit naar nieuw werk van Cameron Crowe. Met Vanilla Sky zat hij er enigszins naast, Elisabethtown teert dan weer op een herkenbare maar gemakzuchtige melancholie maar mist eigenheid en afbakening.

Orlando Bloom - die voor de hoofdrol godzijdank de voorkeur kreeg op Ashton Kuchter - speelt de rol van Drew Baylor, een jonge go-getter die zijn bedrijf zonet bijna één miljard gekost heeft door een volledig mislukt ontwerp. Net op het moment dat de daarmee gepaard gaande vernederingen (inclusief ontslag uiteraard) hem tot zelfmoord willen aanzetten, krijgt hij te horen dat zijn vader is overleden. Drew moet het  lichaam ophalen in Elizabethtown, waar pa op familiebezoek was. Op het vliegtuig ontmoet hij Claire, een taterzieke maar zeer innemende en scherpzinnige stewardess. Uiteraard staat zijn hoofd niet naar enig romantisch gedoe, maar nog dezelfde nacht belt hij haar op, wat resulteert in een urenlang telefoongesprek.

Alternatieve films waarin de protagonist door depressie gedreven terugkeert naar zijn familie, zijn in tegenwoordig. Kijk maar naar Garden State of Steve Buscemi?s Lonesome Jim. Toch mag er nog eentje bij. Crowe is er immers altijd al in geslaagd menselijke (en dan vooral romantische) relaties net iets frisser voor te stellen dan de doorsnee Hollywoodfilm dat doet. Hij is dan ook een scenarist van de bovenste plank, die in staat is magie te creëeren met heerlijke dialogen, levensechte humor en een herkenbare melancholie. Als voormalig rockjournalist weet hij dat ook nog te combineren met een altijd interessante soundtrack. Was Elizabethtown na één uur afgelopen, dan wàs dit ook magie geweest. Dunst is verrukkelijk, de dialogen knetteren, de (bijna-) romance bloeit zoals dat alleen in de cinema kan. Drew opgevangen zien worden door de knettergekke familieleden of de bruidsgasten in zijn hotel, levert enkele hilarische, met brille geregisseerde momenten op.

Daarna zakt de film echter in elkaar. Drew en Claire blijven maar kletsen, de herdenkingsdienst van vaderlief schippert tussen meligheid en heerlijke waanzin (zo zal Sarandon's dansje voor haar man niet door iedereen worden gesmaakt) en tenslotte laat Crowe zijn verhaal zo'n 27 keer eindigen met telkens weer een nieuw liedje en nog maar eens een existentiële opmerking. Allemaal zeer welgemeend, maar Crowes liefde voor zijn eigen verhalen en personages, stelt hem duidelijk niet in staat zichzelf beperkingen op te leggen.

Desondanks is Elizabethtown helemaal niet slecht. Net niet conventioneel, vol kleurrijke personages en met veel verve in beeld gebracht, is dat net zijn twee sterren waard.