Brothers

Menig filmfanaat herinnert zich ongetwijfeld nog het intrieste melodrama Brødre van de Deense Susanne Bier. Hollywood probeert die uppercut nu over te doen. Probeert.

Sam (Maguire) is gelukkig getrouwd met Grace (Portman) en heeft twee dochtertjes. Hij heeft ook een broer, Tommy (Gyllenhaal), die uit de gevangenis komt net wanneer Sam naar Afghanistan vertrekt. Sams helikopter wordt neergeschoten en iedereen neemt aan dat hij dood is. Enter Tommy, die vlotjes de plaats van papa in het gezin inneemt.

Scenarist David Benioff heeft voor de wat magere remake duidelijk gemikt op de primaire gevoelens. Daarvoor heeft hij heel wat krachtige elementen laten vallen. Het opvallende patriottisme dat nochtans heel eenvoudig naar een Amerikaanse samenleving te kopiëren viel, is quasi absent. Ook de levensangst die de soldaten in Afghanistan moesten doorstaan, is zwak overgedaan. Het toevoegen van de Vietnamfactor baat weinig. De te afstandelijke en weinig oprechte prestatie van Sam Shepard als Sams en Tommy's vader doet de geloofwaardigheid weinig goed.

Niet dat de overbekende cast het er slecht van afbrengt. Hun werk doet je langer dan nodig geloven in het welslagen van de bedoelingen. Waar het Deense origineel echter kon teren op het verrassingseffect en op ons oprecht medeleven voor een gezin dat verscheurd wordt door oorlog, kijken we bij de Amerikaanse Brothers naar een zwakke, afgezaagde en onnodige update van Born on the Fourth of July.

Benioff probeerde, maar kan niet bekoren. Gyllenhaal en vooral Maguire redden de meubels.

Beau Janssens Helemaal (niet) akkoord? Lees de