Up in the Air

Ryan Bingham reist licht beladen door het leven. Letterlijk en figuurlijk, want de man beschikt over emotionele noch materiële bagage en geniet gewoon van het comfort van zijn job die hem in de meest luxueuze omstandigheden doorheen de VS laat reizen om mensen te ontslaan. Wanneer een jonge, overijverige collega haar intrede doet, en haar principes, verlangens en visies op het leven haaks blijken te staan op de zijne, wordt Ryan met de neus op de feiten gedrukt: is hij autonoom en onafhankelijk? Of eenzaam en doelloos?

Pas 32 is Jason Reitman en na het scherpe Thank You for Smoking en het heerlijke Juno is dit al zijn derde geweldige film. Up in the Air is net als die twee voorgangers zo'n heerlijk genietbare mainstreamfilm die de tenen van filmfans doet krullen van plezier door het besef dat het nog kan in het idiote Hollywood: films voor een groot publiek die toch scherp en intelligent te noemen vallen.

Up in the Air gaat uit van een enigszins traditionele premisse rond iemand die zijn leven (her)beschouwt, echter verfrissend ingekleed en getooid met smakelijke dialogen. Reitman heeft een feilloos gevoel voor ritme en vertelstructuur, waardoor niet één vervelend moment te bespeuren valt. Zelfs de begingeneriek is om van te snoepen.

George Clooney, van wie de geweldige films al niet meer op één hand te tellen zijn, speelt de rol van zijn leven. Up in the Air is zijn Jerry Maguire. Schijnbaar zonder enige moeite wandelt hij doorheen deze film, terwijl er toch een zekere gravitas in zijn personage schuilt. Tegenspeelster Vera Farmiga (The Departed) is een love interest van formaat. Met onverwoestbaar gemak laat ze al haar scènes tintelen, intussen spitse lijnen debiterend als 'Think of me as you, but with a vagina.' Anna Kendrick doet als go-getter Natalie denken aan Reese Witherspoon in Election - een irritante doordrijver waarmee je het uiteindelijk te doen hebt. De drie protagonisten vielen herhaaldelijk en terecht in de prijzen.

Mooi is dat Reitman er ook altijd in slaagt zijn land een spiegel voor te houden. Up in the Air biedt een wrange blik op de immorele, zichzelf op de schouder kloppende bedrijfswereld die zelfs ontslagprocedures wil automatiseren. Maar de dramatiek komt niet enkel van die weinig opbeurende ondertoon. Waar Up in the Air zich aanbiedt als een luimige feelgoodprent, verschijnt vervolgens een dot van een anti-romance met een streep bitterheid, die tenslotte naar een wat obligaat keren van het geluk evolueert om niet eens zo heel erg happy te eindigen. Het lijkt een beetje de wereld van Alexander Payne, maar Reitman heeft overduidelijk ook zijn eigen stem laten klinken. En die willen we in de toekomst nog veel meer horen.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de