Frida

Als we het turbulente leven van de Mexicaanse kunstenares Frida Kahlo even overlopen, rijst meteen de vraag waarom over deze merkwaardige artieste niet eerder een film werd gemaakt. De rol van getormenteerde, gehandicapte, biseksuele kunstenares zou immers elke actrice van een Oscar doen dromen. Feit is echter dat diverse beroemde dames al jaren probeerden hun schouders onder dit project te steken, maar nu pas, onder impuls van de Mexicaanse schoonheid Salma Hayek, is de film er. Ze versloeg hiervoor o.a. Madonna en Jennifer Lopez.

Kahlo 's leven lijkt meer dan voldoende ingrediënten te bevatten om een publiek te boeien. Nadat ze op haar achttiende in een vreselijk busongeval gewond raakte, moet Kahlo het leven door met helse pijnen. Ze wordt verliefd op de beroemde Diego Rivera, een groot artiest maar ook een groot verleider. Ze zou tweemaal met hem trouwen, maar tussendoor ook seksuele avontuurtjes beleven met vrouwen. Haar politieke opvattingen en vriendschap met de Russische, marxistische intellectueel Trotski, maken van haar een controversiële figuur. Maar bovenal was ze een kunstenares die een eerlijke combinatie van emoties en maatschappijkritiek op doek wist te zetten. Helaas bleef Frida als artieste in de schaduw staan van haar dominante echtgenoot.

Dat dit ogenschijnlijk hoogst interessante leven dan toch een minder interessant verhaal oplevert, is dan ook een kleine tegenvaller. Het scenario laat iets te keurig alle hoogte- en laagtepunten uit Frida's leven elkaar opvolgen, en de film moet af en toe naar adem happen. Een mensenleven is nu ook niet meer dan wat het is, zouden we in een pseudo-filosofische bui durven stellen, en dat betekent dat zelfs het leven van zulke grootse figuren als Kahlo niet garant staat voor een boeiende biografie. Zoals wel vaker het geval is met dit soort films, krijg je een fragmentarisch opgebouwde sfeerschets, die je veel bijleert, maar geen daadwerkelijk inzicht biedt in de artieste/vrouw Frida Kahlo. Maar Frida is daarom niet meteen een tegenvaller.

Regisseur Julie Taymor, die ons drie jaar geleden in extase bracht met haar verbluffende debuut Titus, bewijst immers opnieuw op alle mogelijk manieren een talentvol cineaste te zijn. Zij maakt van Frida een kleurrijk, bewegend schilderij, vol met visuele trucjes en originele vondsten. De aandacht wordt daarnaast zeker vastgehouden door hoofdrolspeelster Salma Hayek. Zij zet een prachtig personage neer, hiermee getuigend van tot nog toe verborgen talenten, en maakt de tekortkomingen van het scenario gedeeltelijk goed. Haar fysieke gelijkenis met Frida maakt haar rol nog levensechter. Alfred Molina (Chocolat, Boogie Nights) steelt overigens ei zo na de show met zijn flamboyante vertolking als Diego Rivera. Op de affiche staan verder ook namen als Edward Norton, Antonio Banderas en Ashley Judd, maar hun rollen zijn niet meer dan veredelde cameo's die enkel de producenten moesten lokken. Een beetje jammer van dat verspilde talent.

Ietwat routineus maar levendig in beeld gebrachte biografie

De gemiddelde Canvaskijker of zondagse museumbezoeker zal met deze biografie dus niet op zijn honger blijven zitten. Frida mag dan zijn zwakheden hebben, als film doet hij zijn onderwerp beslist geen oneer aan. De doorsnee filmliefhebber zal misschien iets meer moeite moeten doen, maar na afloop heb je dan toch een behoorlijk goeie film gezien, die een hoogtepunt kan genoemd worden in Hayek's carrière.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de