Happiness

In het post Dutroux tijdperk is deze film actueler dan ooit. Het hoofdthema van de film is dan ook sex in al haar mogelijke vormen. Zo volgen we onder meer de problemen van Bill Maplewood. De man is psychiater maar kan beter zelf plaats nemen op de sofa. Bill is namelijk een pedofiel en dit maakt Solondz op zeer subtiele wijze duidelijk.

Zo zien we Bill in volle actie met op de knieën een jongerentijdschrift a la Joepie. Nooit wordt er echter expliciet getoond dat Bill zich vergrijpt aan kinderen. Niets is te veel voor Bill om zijn zin te krijgen, zelfs niet het drogeren van heel zijn gezin. Verder is er in de film ook aandacht voor Allen. Hij brengt zijn dagen door met het plegen van hijgtelefoontjes en masturberen. Ook hier suggereert Solondz eerder dan te tonen. Hoewel het kwakje dat Bill op de muur mikt vrij expliciet is. Solondz brengt de relaties van de personages subliem in beeld zonder vulgair te zijn.

De film begint rustig met een schitterende cameo van Jon Lovitz, meteen is de toon gezet. Wat volgt is een achtbaan waar de loopings bestaan uit onderwerpen zoals masturbatie, overspel, pedofilie, orgasmes, etc. Solondz laat ook geen enkel taboe liggen. Zo kunnen we tijdens de film meermaals de conversaties volgen tussen Bill en zijn zoon. Steeds weer is het onderwerp het feit dat de jongen niet kan klaarkomen tijdens het masturberen.

Maar we bekijken ook de relatieproblemen van de Maplewood zusters. En ook de ouders Helen, Bill's vrouw, hebben relatieproblemen die uit de doeken worden gedaan. Natuurlijk gaat het in de film om extreme situaties maar de problemen die aandacht krijgen klinken steeds bekend in de oren. Het enige negatieve punt van de film is dat ze iets te lang duurt.

Naar het einde toe krijg je het gevoel dat alles nodeloos uitgetrokken wordt. Deze film bezorgt je een beklemmend en wrang gevoel. En wie buitenkomt zal er zeker over napraten. Laat het onderwerp je niet afschrikken. En nog een tip: laat de titel je niet misleiden.

Frank Moens Helemaal (niet) akkoord? Lees de