Killing me softly

Net zoals alles in deze godverlaten wereld worden ook boeken volop gehyped en als het eventjes kan proberen de hippe marketingsboys & girls ook de auteur op te werken naar een sterstatuut waar de taak van de lezers is blij te wezen dat de uitgeverij je voldoende waardig acht 19.95 ? aan hun bestseller te mogen spenderen. (tenzij de auteur is kwestie natuurlijk een zekere Schafthuizen als vriendje heeft).

Het getrouwde schrijverskoppel Nicci Gerrard en Sean French (samen Nicci French) zijn de natte droom van iedere uitgever. Het romantische koppeltje, beiden gestudeerd aan Oxford, met niet slechte, maar vooral hoogdravende boeken (de stylistisch verantwoorde Grieks aandoende beelden die steevast de kaften spreken... nu ja boekdelen). Hun volledig oeuvre valt samen te vatten als psychologische wetenswaardigheden, gelardeerd met veel seks en een moordje om het geheel compleet te maken.. Voldoende om één, wie weet wel twee interessante romans te verzinnen, maar na zes kaften met stenen beelden zijn niet alleen de interessant ogende beelden maar eveneens de inspiratie ver op.

Soit, Killing me Softly (Bezeten van mij) is hun derde boek, wie weet zat er toen nog wel wat inspiratie in de pen. Daarbij wordt de film geregisseerd door Kaige Chen (Farewell My Concubine, Temptress moon). Het moet dus wel mogelijk zijn hier een goede film aan over te houden.

Dit was echter in de tijd dat ik nog geloofde in de mensheid en meende dat het onmogelijk was een regisseur sneller zijn talent te laten verliezen dan een Big Brother-kandidaat zijn waardigheid.

Killing me softly is zo slecht dat je zou denken dat MGM, Arac Attack-gewijs, eens besloot dat het tijd was dat ook zij een camp film uitbrachten. Alleen al voor de irrante muziek die ons oorverdovend duidelijk maakt wanneer we scène romantisch, dramatisch dan wel spannend dienen te vinden verdient Chen ettelijke jaren verplichte gemeenschapsdienst.

Joseph Fiennes die we ooit nog konden apprecieren in Shakespeare in Love bewijst met deze film definitief dat hij écht wel niet kan acteren. De scène waar hij een tasjesdief die zijn geliefde 'aanrandde' achterna holt om hem gruwelijk in elkaar te kloppen en meteen daarna zijn passionele liefde verklaart aan vrouwlief terwijl de cameraman met de coördinatie van een dronken Parkinsonpatiënt intens zit te wezen zou hilarisch zijn mocht het niet zo tragisch zijn vast te stellen dat je talent écht wel moet koesteren want je bent het zo kwijt.

Frank Moens Helemaal (niet) akkoord? Lees de