Le lait de la tendresse humaine

Films over vrouwen op mentale drift leverden vroeger al pareltjes op. 'Sous le sable' van Ozon, 'A woman under the influence' van Cassavetes, 'Requim for a dream' van Aronofski, de verwilderde blik van Charlotte Rampling, respectievelijk Gena Rowlands en Ellen Burstyn staat menigeen levendig voor de geest. Hier zet ook Marilyne Canto een memorabele Christelle neer. Ze wordt bijgestaan door nog een pleiade aan goeie acteurs, waaronder een hoop bekende koppen uit de francofone cinema. Herinner u het rebelse nichtje én het zwarte schaap van de familie uit Ceux qui m'aiment prendront le train, of de vereenzaamde hospita van Amélie Poulain.

Alle acteurs krijgen in het bijzonder gedetailleerde verhaal ruimschoots de kans uit te blinken. Soms op zeer opvallende wijze, zo weet regisseuse Cabrera in de persmap het volgende te melden: " In deze film, waarin alles zich afspeelt rond de leegte in het hart van een moeder, wilde ik het gemis, de dood en hét leven aan bod laten komen, dat sterke, oppermachtige, onstuitbare leven dat ons begeleidt en ons soms alleen achterlaat zoals bij een geboorte. Daarom heb ik midden in deze film een liefdesscène geplaatst die verfilmd werd als een archaïsche paring tegen de achtergond van een decor dat het begin van de wereld voorstelt ".

Super, als u het ons vraagt. Als u wilt weten tussen welk van de bekende francofone koppen de oerpaardans plaatsvindt, rep u naar de spoiler.

Het draait in Le Lait de la Tendresse Humaine dus voor een groot stuk, maar zeker niet alleen om de baby blues van Christelle. Haar verdwijning is zoals de steen die haar droeve zoontje over het water doet klieven : er worden deiningen veroorzaakt. Storm op zee in het relatie- en familieleven van haar hele omgeving. De buurvrouw die haar tegen wil en dank opvangt herdefinieert haar leven, vroegere geliefden vinden elkaar terug door de speurtocht, het gezin wordt met zichzelf geconfronteerd.

Alles draait rond vertrouwen en verwijten, rond de pijn van het samenzijn en de aanvaarding ervan. Scenariste en regisseuse Dominique Cabrera, die zich bij de constructie van haar beelden geïnspireerd wist door ondermeer de Jurastreek en (voor het interieur van de appartementen) schilder Johannes Vermeer, weet te vertellen dat " het verhaal zich afspeelt tussen de ontmoetingen en het sprookje, tussen het realisme en de metafoor ". We zouden het zelf niet beter verwoord krijgen.

Rauw, intimistisch en aftastend, maar geen seconde vervelend : de betere sociaal-psychologische film, quoi.

Het wordt halsreikend uitkijken naar de nieuwe film van de Dardennes, die 'Le Fils des Belges' zal heten.

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de