Maelström

Maelström ving veel lof. De Grote Prijzen van de Jury op zowel het filmfestival van Berlijn als op het festival du film d'amour in Mons, faut le faire. En het weze duidelijk, deze film staat bol van de beelden die u bij zullen blijven. Het verhaal, hoewel ook inventief, blijkt na afloop nogal waterig uit te vallen.

De schrijvers weten van bij het begin te melden dat ze het scenario onder hypnose hebben geschreven. Ze verontschuldigen zich van tevoren voor de clichéafbeelding van de Noren in de film, alsook voor het verwarrende verhaal. Als dat een poging was tot zelfvervullende voorspelling bij het publiek, is die alvast geslaagd. De Noren zijn grommende ijsberen die vis fileren en grauw stooksel slikken waar wij onze mond niet aan zouden wagen. En het verhaal? Dat swingt van geboorte (in de vorm van een abortus dan) tot dood (in de vorm van het rondwerpen van de assen die ooit een Noorse visfileerder waren), en toont ondertussen zoveel mogelijk soorten water. Bibi een paar keer onder de douche, bibi en nieuwe vriend op een boot, bibi die schuldbewust haar wagen het ruime sop doet kiezen..

Schuldbewust, want na een rave waarop ze pilletjes en alcohol mengde heeft Bibiane (tijdens een regenbui) een Noorse inktvisinkoper van de weg gemaaid en zo van het leven beroofd. Dat was de druppel die de emmer van Bibi's leven doet overlopen, want ook op haar werk gaat het mis. Zo blijkt in een nooit verder uitgespitte nevenintrige waar ze een of andere deal heeft verknald en zo door haar broer wordt ontslagen. Waarom? Wat is er gebeurd? Wie zal het zeggen. Het scenario wordt troebeler met de minuut.

En het water blijft maar stijgen. Tot op het absurde af blijken nevenpersonages verdronken, stort het water met bakken uit de hemel, blijkt de vertellende vis weer niet dood na drie keer doormidden te zijn gehakt. Deze film heeft een ongemeen mooie fotografie, de klankband - van Grieg tot duistere pop - versterkt dat nog. Het verhaal is met momenten nogal ridicuul. Als bijvoorbeeld de zoon van de dode inktvisinkoper wil vertrekken, haalt Bibi hem van bij het vliegtuig weg met de boodschap dat ze eigenlijk nog eens met hem had willen slapen; wat gebeurt waarna blijkt dat zijn vliegtuigje is neergestort. Leuk voor het mytische effect maar compleet van de pot gerukt. Op het einde weet de verhalende vis nog te melden dat we allemaal maar vissen zijn in het water. Is Maelstrom een aalgladde paling of een kloeke zeebaars, het is ons eerlijk gezegd ook een raadsel. Desalniettemin een zeer effectieve vlucht uit de maalstroom van de realiteit, voor wie daar nood aan mocht hebben.

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de