The Amityville Horror

Horror doet het de laatste jaren weer uitstekend aan de kassa. De remake van The Texas Chain Saw Massacre alleen al bracht wereldwijd meer dan 100 miljoen dollar op. Hét signaal voor Hollywood om ze weer aan de lopende band te produceren.

De laatste maanden werden we dan ook overspoeld met de nodige horror. Veelal ging het om remakes van klassiekers uit het genre (Dawn of the Dead) of Amerikaanse versies van Oosterse succesformules (The Grudge, The Ring 2). Werken met bestaand materiaal is nu eenmaal een snelle en eenvoudige manier om op korte tijd veel poen te scheppen. Het merendeel van deze projecten valt echter niet bepaald geslaagd te noemen. Meestal gaat het om zoutloze, ongeïnspireerde verfilmingen. The Amityville Horror behoort tot die categorie. Aangezien het origineel een regelrechte box office hit was eind jaren '71, dachten de makers het succes nog eens dunnetjes over te kunnen doen.

George en Kathy Lutz kopen het huis waar ze al heel hun leven van dromen: een oude villa op Long Island, gelegen aan het water. Pas later komen ze te weten dat de vorige eigenaars, de DeFeos, het er maar 28 dagen hebben uitgehouden. Vader DeFeo moordde er namelijk zijn hele gezin uit met een jachtgeweer. Achteraf verklaarde hij aan de politie dat stemmen in het huis hem hiertoe aangezet hadden. De voormalige babysitter bevestigt deze geruchten. Tegen beter weten in besluit het koppel hier verder geen aandacht aan te schenken en dit afschuwelijke verleden maar vlug te vergeten. "People kill people, houses don't," aldus de mannelijke wederhelft. Ze hadden toch beter twee keer nagedacht over hun aankoop. Een verwittigd man is er namelijk twee waard.

Andrew Douglas was in een vorig leven regisseur van reclameclipjes voor grote merken en waagt zich nu aan zijn eerste langspeelfilm. Misschien zit zijn verleden er voor iets tussen, maar hij zet alleszins vaart achter het verhaal. Na een kwartier is het hele gezin al gesetteld in de woonst en de eerste bovennatuurlijke verschijnselen laten geen dagen op zich wachten. Hiervoor tapt hij wel iets te gretig uit verschillende vaatjes van bestaande griezelfilms. Zo vertoont de film qua concept opvallend veel gelijkenissen met Darkness en The Shining (die - toevallig of niet - een jaar later dan de oorspronkelijke Amityville in de zalen verscheen). Helaas is daar bijna alles mee gezegd.

Eng is het allemaal niet. Wel probeert men de kijker voortdurend de stuipen op het lijf te jagen. Elke nieuwe scène lijkt wel een excuus om een ander schrikeffect toe te passen. Douglas is zo met zijn trukendoos in de weer, dat hij vergeet om de spanning op te bouwen. Bijgevolg komt het geheel niet boven de grijze middenmoot uit, omdat het juist een samenraapsel is van alles wat we al eens eerder gezien hebben.

De lijst met titels waar een spookhuis het decor voor de actie vormt, is eindeloos lang. U kunt zich dus wel voorstellen dat wij met de nodige scepsis de zaal binnenstapten. En ons vermoeden werd nog maar eens bevestigd. Het feit dat The Amityville Horror zogezegd 'based on a true story' is, zal daar niets aan veranderen. Twintig jaar geleden zal het wel zijn effect gehad hebben, maar anno 2005 raakt het onze koude kleren niet.

Rob Molenbruch Helemaal (niet) akkoord? Lees de