Blades of Glory

Will Ferrell is terug! Sommigen steken het hoofd onder het deken (niet doen, de zon schijnt), anderen halen hun best getrainde lachspieren boven. Will Ferrell werd geïntroduceerd in Hollywood, zoals wel veel komische acteurs (Bill Murray, Ben Stiller, Adam Sandler?), via de Amerikaanse reeks Saturday Night Live. In deze nog steeds lopende, razend populaire show worden wekelijks sketches opgevoerd rond een centrale komiek. Will Ferrell onderscheidt zich echter van de meeste komieken door zijn bijzondere acteertalent. Hij werd niet per toeval gevraagd door Woody Allen voor diens Melinda & Melinda en treedt weldra aan in het naar het schijnt fantastische Stranger than Fiction (dat om onverklaarbare redenen onmiddellijk op dvd zal verschijnen).

Maar ook in komedies pur sang, zoals deze Blades of Glory, is het een en het ander te zeggen over Ferrells acteerprestaties. In tegenstelling tot andere leden van de Frat Pack (het groepje komische acteurs waar Ferrell vaak mee samenwerkt: Ben Stiller, broertjes Owen en Luke Wilson, Vince Vaughn, ...), speelt Ferrell ook zijn komische rollen met hevige sérieux. De overdramatisering die hij in zijn personages legt heeft tot gevolg dat de humor meer uit zijn personages zélf komt dan uit de situaties waarin ze terechtkomen. Vergelijk het met Ben Stiller in Meet the Parents. Will Ferrell doet het anders, zoals in zijn andere komische hoogtepunten Elf, Anchorman of het recente Talladega Nights: de humor lijkt rechtstreeks uit Ferrells gezicht te komen, uit zijn intonaties en zijn onwetendheid (Ferrell in Elf over het winkelcentrum: ?It's just like Santa's workshop! Except it smells like mushrooms... and everyone looks like they wanna hurt me??), uit zijn absurd dramatische reacties en uit zijn botheid (in Blades of Glory: ?Nancy Kerrigan. You an official here? Cause you've officially given me a boner!?). Het lijkt wel alsof Ferrell situatiehumor, die de standaard is geworden in de populaire komedie, vervangt door personagehumor, waarbij hij een bizarre psychologie op hilarische manier tentoonspreidt.

In Blades of Glory zien we echter een god in een mindere dag, of eerder: een god in een mindere hemel. Ferrell staat immers op scherp (?I see you still look like a fifteen year old girl, but not hot?), maar het verhaaltje gaat te strak vooruit om Ferrell tot het uiterste te zien gaan. Aan het idee ligt het alvast niet: twee ex-legendarische kunstschaatslegendes (!), de puppy Jimmy (John Heder onder een blond eighties german disco kapsel) en de cowboy Chazz (Ferrell), vormen een duoteam, in de hoop hun eerdere succes opnieuw te kunnen bereiken via het sportonderdeel koppelschaatsen. Dat is echter buiten de messcherpe concurrentiestrijd van broer en zus Van Waldenberg (Amy Poehler is heerlijk als heks) gerekend. Wanneer Jimmy dan nog eens verliefd wordt op het lieflijke zusje van het Van Waldenberg-team en een Romeo and Juliet-motief in de film komt geslopen, raakt het verhaal overladen en wordt Ferrell naar het achterplan verdreven.

Maar klagen mogen we niet: deze komedie is stukken beter dan de gemiddelde Hollywood smile-jerker, al blijft kaviaar op zijn best zonder vinaigrette.

Bert Lesaffer Helemaal (niet) akkoord? Lees de