Lars and the Real Girl

Amper een maand na de release van het verrassende kleinood Juno krijgen we met Lars And the Real Girl opnieuw een film die zich in het rijtje plaatst van de zogenaamde indepie comedy: droefgeestige outsiders , het Amerikaanse hinterland als vast decor en acteurs op de rand van een grote doorbraak. Het hoeft geen verbazing dat deze warmhartige komedie net als Juno een oscarnominatie voor 'Best Original Screenplay' wist te vergaren, de categorie waarin de voorbije jaren andere notabele indepent-hits als Little Miss Sunshine en Lost In Translation succes wisten te boeken.

Lars Lindstrom is 33, werkt als stoffige kantoorklerk en is verschrikkelijk eenzaam. Zijn vaste stulp is de garage van zijn ouderlijk huis, dat nu bewoond wordt door zijn oudere broer Gus en zijn schoonzus Karin (Emily Mortimer). Zij manen hem aan om een vriendin te zoeken en iets aan te vangen met het leven. Groot is hun vreugde wanneer Lars op een avond aankondigt dat hij zijn nieuwe vriendin zal introduceren. Wat zij echter niet weten is het feit dat Bianca een plastieken sekspop is. De huisdokter (Patricia Clarkson) geeft de raad om Lars niet uit zijn illusie te trekken en het spel mee te spelen. Algauw maakt het hele dorp kennis met Lars' aanstaande.

Dit gegeven beschikt over genoeg potentieel om uit te monden in een platte flutkomedie (we durven niet denken aan wat de Farrelly Bros. of de Weitz Bros. van American Pie met ditzelfde gegeven zouden aangevangen hebben), maar debuterend regisseur Craig Gillespie serveert een warm, humaan portret van een verweesde eenzaat. Op geen enkel moment voelt de cineast de neiging opborrelen om te lachen met zijn onderwerp of hem te portretteren als een zielige schlemiel. Lars is eenzaam, maar de manier waarop hij gepresenteerd wordt is niet anders dan herkenbaar. Het eerlijke scenario van voormalig Six Feet Under-schrijver Nancy Oliver staat bol van warme personages en herkenbare situaties. Zo is Lars and the Real Girl tegelijkertijd een boeiend familieportret, een diepmenselijke studie over eenzaamheid en een interessante metafoor over het begrip liefde in de 21e eeuw. Het is immers geen toeval dat er vaak wordt gealludeerd op datingsites en moderne vervangingsmiddelen van lichamelijke affectie.

Debuterend regisseur Craig Gillespie serveert een warm, humaan portret van een verweesde eenzaat.

Lars and The Real Girl is bovenal echt ontroerend te noemen. De manier waarop Lars zijn plastieken wederhelft bejegent, is grappig, maar tegelijkertijd erg vertederend. Als kijker kunnen we probleemloos geloven in Lars' affectie voor een plastic pop, zonder dat er een flinke dosis suspension of disbelief vereist is. Bovendien steunt de film op een aantal fantastische vertolkingen. Ryan Gosling, die vorig jaar al fantastisch stond te wezen in het verassende kleinood Half Nelson, verrast opnieuw als de treurige Lars, terwijl Emily Mortimer en Paul Schneider ontroeren als het koppel dat geen raad weet met Lars' gevoelens voor Bianca.

Lars and The Real Girl is mooi in zijn eenvoud, franjeloos in zijn vertelstijl en biedt een podium voor een handvol uitstekende acteurs. Het zou zonde zijn om deze kleine verassing te laten liggen.

Sven De Hondt Helemaal (niet) akkoord? Lees de